Η περίπτωση του Οργανισμού Διαχείρισης του Δημοσίου Χρέους είναι ιδιαίτερη και ξεχωριστή. Στους χειριστές του επέπεσε όλο το βάρος της μεταπολίτευσης. Στους λογαριασμούς του αποτυπώνονται οι διαχρονικές αστοχίες, αδυναμίες, αποτυχίες και τα θεμελιακά λάθη του μεταπολιτευτικού πολιτικού συστήματος. Ανατρέχοντας κανείς στα κιτάπια του θα δει να ξεδιπλώνονται μπροστά του τα υπερβολικά ελλείμματα και οι κατά καιρούς δημοσιονομικές κρίσεις που οδήγησαν την Ελλάδα στην υπερχρέωση και εν τέλει στην επελθούσα, αλλά μηδέποτε επισήμως ομολογηθείσα, χρεοκοπία του 2010.
Η χώρα για να αποτρέψει τότε την επισημοποίηση της χρεοκοπίας αποδέχθηκε οικονομική βοήθεια από δανειστές και εταίρους και έναντι αυτής υποχρεώθηκε σε μνημόνια, ρυθμίσεις χρεών και αφαίρεση κυριαρχίας. Είναι δε υποχρεωμένη εκ των όρων που αποδέχθηκε να κινείται με τρόπο συγκεκριμένο, να ακολουθεί σφιχτούς δημοσιονομικούς κανόνες ώστε να αποφύγει ανάλογες εκτροπές.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
