Ελσίνκι

Ηαναζωπύρωση της διαμάχης δύο πρώην πρωθυπουργών, του Κώστα Σημίτη και του Κώστα Καραμανλή, σχετικά με τα όσα έχει γράψει ο πρώτος στον συλλογικό τόμο με τίτλο «Η στρατηγική του Ελσίνκι: 20+1 χρόνια μετά», επανέφερε με δριμύτητα στο προσκήνιο τη βαθιά, ενδεχομένως αγεφύρωτη, διαφωνία που επί δεκαετίες σοβεί στην Ελλάδα μεταξύ δύο σχολών σκέψης για τη διαχείριση των ελληνοτουρκικών σχέσεων. Πρόκειται για τη διαφωνία εκείνη που αποτυπώνεται στην πρόβλεψη ότι εφόσον η Ελλάδα και η Τουρκία δεν έλυναν τις εκκρεμείς συνοριακές και άλλες διαφορές τους μέχρι τα τέλη του 2004, τότε θα έπρεπε να προσφύγουν στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης (ΔΔΧ).

Η πρώτη σχολή σκέψης θεωρεί ότι η Ελλάδα μπορεί και πρέπει να εμπλακεί σε διαπραγματεύσεις με την Τουρκία για τα προβλήματα που απασχολούν τις δύο χώρες και, εφόσον χρειαστεί, να υπάρξει κοινή προσφυγή στο ΔΔΧ για την οριοθέτηση της υφαλοκρηπίδας και της ΑΟΖ. Ηδη από το κοινό ανακοινωθέν Καραμανλή – Ντεμιρέλ της 31ης Μαΐου 1975 στις Βρυξέλλες (από το οποίο αργότερα η τουρκική πλευρά υπαναχώρησε) καταγράφεται ότι τα «προβλήματα» είναι περισσότερα του ενός. Αναφέρεται δε χαρακτηριστικά ότι οι δύο ηγέτες «απεφάσισαν ότι τα προβλήματα ταύτα πρέπει να επιλυθούν ειρηνικώς μέσω διαπραγματεύσεων και, όσον αφορά το θέμα της υφαλοκρηπίδας του Αιγαίου, μέσω του ΔΔΧ». Στο ίδιο πνεύμα, αποφάσισαν «την επίσπευσιν» τόσο συνάντησης εμπειρογνωμόνων για το θέμα της υφαλοκρηπίδας όσο και «διά το θέμα του εναερίου χώρου».