Σημείωνα την περασμένη Κυριακή το παράταιρο: την πιθανότητα να οδηγηθεί η χώρα σε πρόωρες εκλογές στο τέλος της άνοιξης, αλλά η κυβέρνηση να μην κριθεί για όσα είχε δεσμευτεί προεκλογικά. Να σταθμιστεί και να μετρηθεί για τη διαχείριση της πανδημίας, τους χειρισμούς της στην ανάσχεση της πολυεπίπεδης ενεργειακής κρίσης, στην αντιμετώπιση της ακρίβειας, την εκτόξευση του πληθωρισμού, την αντίδρασή της εν γένει στις επιπτώσεις από τον πόλεμο στην Ουκρανία. Είχα αφήσει δε να εννοηθεί ότι αυτό συνιστά απονομιμοποίηση της λαϊκής ετυμηγορίας της 7ης Ιουλίου του 2019.
Και είχα θέσει το ερώτημα συγκεκριμένα, για το αν είναι εφικτό να οδηγηθεί η χώρα σε εκλογές τόσο σύντομα, όταν οι μεταρρυθμίσεις τις οποίες θα επέφερε σε σημαντικούς τομείς της δημόσιας ζωής, στην οικονομία αλλά και στις δομές της πολιτείας, δεν έγινε δυνατόν να υλοποιηθούν λόγω των αλλεπάλληλων σοβαρών κρίσεων τις οποίες κλήθηκε να αντιμετωπίσει. Δέχτηκα καλόπιστη κριτική, ότι δεν είναι κοντά στην πραγματικότητα η προσέγγιση αυτή. Διότι μεταρρυθμίσεις έγιναν. Και συνεχίζουν να γίνονται. Μου επισημάνθηκαν μάλιστα ως κεφαλαιώδους σημασίας οι (όντως σοβαρές) μεταρρυθμίσεις στην ψηφιακή διακυβέρνηση, στην παιδεία, στην οικονομία. Ακόμη και στην υγεία, η οποία σήκωσε και εξακολουθεί να σηκώνει το βάρος της αντιμετώπισης της πανδημίας.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
