Οι δυο τους ανήκαν από πολλές απόψεις στο ίδιο στρατόπεδο. Κυριάκος Μητσοτάκης και Εμανουέλ Μακρόν ήταν κατ’ αρχάς ένθερμοι υποστηρικτές του «αδογμάτιστου» δόγματος της soft power. Ηταν και οι δυο οπαδοί της στρατιωτικής αυτονομίας της Ευρωπαϊκής Ενωσης.
Αλλά και σύμμαχοι «εν όπλοις» με την υπογραφή, και ενώ σκίαζε το Αιγαίο η κρίση του «Oruc Reis», της συμφωνίας στρατιωτικής συνδρομής, που ήταν και η πρώτη ανάμεσα σε χώρες του ΝΑΤΟ. Και ξαφνικά το σύνθημα «Ελλάς – Γαλλία συμμαχία»… πάγωσε! Τι ακριβώς είχε συμβεί;
Ουδείς θα είχε αντιληφθεί το παραμικρό, ότι όντως υπήρχε μια ψυχρότητα στις σχέσεις Ελλάδας – Γαλλίας, εάν οι ευρωβουλευτές του Μακρόν δεν ψήφιζαν υπέρ του καταδικαστικού για τη χώρα μας ψηφίσματος για το κράτος δικαίου.
Η δεύτερη απόδειξη ότι κάτι συμβαίνει στις ελληνογαλλικές σχέσεις ήρθε λίγες ημέρες αργότερα, όταν ο Μακρόν ακύρωσε την επίσκεψή του στις 16 Απριλίου στην Αθήνα τόσο για την τελετή αφής της Ολυμπιακής Φλόγας όσο και για τη συμμετοχή του στη Διάσκεψη για τους Ωκεανούς. Ενώ είχε υποσχεθεί πως θα βρεθεί στην Αθήνα για την Ολυμπιακή Φλόγα, προτίμησε να κάνει προεκλογική εκστρατεία σε ορεινές περιοχές της Γαλλίας για να ανακόψει, όπως έλεγε, την αύξηση της επιρροής της Ακροδεξιάς στις ευρωεκλογές.
Η τρίτη απόδειξη ήρθε στις 26 Απριλίου, όταν υπήρξαν από το Παρίσι διαβεβαιώσεις πως θα παραστεί ο υπουργός Εξωτερικών Στεφάν Σεζουρνέ στην τελετή για την παραλαβή της Ολυμπιακής Φλόγας. Αλλά ο Σεζουρνέ δεν ήρθε, αν και τον ανέμεναν στην Αθήνα προκειμένου να λυθούν ορισμένες «παρεξηγήσεις». Η δικαιολογία που βρήκε ο Σεζουρνέ δεν ήταν άλλη από τις ευρωεκλογές, την ίδια δηλαδή δικαιολογία που βρήκε και ο Μακρόν.
Υπάρχουν τρεις εκδοχές για τον «πάγο» στις ελληνογαλλικές σχέσεις. Η πρώτη εκδοχή, σύμφωνα με κάποιες πληροφορίες (που δεν έχουν διαψευσθεί, ούτε όμως επιβεβαιωθεί), είχε να κάνει με τις ευρωπαϊκές φιλοδοξίες του Μακρόν. Είναι γνωστό τοις πάσι ότι αντιμετωπίζει προβλήματα με την Ακροδεξιά, την ασφάλεια, τις μεταναστευτικές ροές και διάφορες πηγές ισχυρίζονται ότι καλοέβλεπε τη θέση της Ούρσουλα φον ντερ Λάιεν. Μια αξιοπρεπής δηλαδή «απόδραση» (εάν ισχύει αυτό) προς την Ευρωπαϊκή Ενωση. Λέγεται μάλιστα ότι εκμυστηρεύθηκε την πρόθεσή του σε ευρωπαίους ηγέτες, ανάμεσα στους οποίους και στον κ. Μητσοτάκη, ο οποίος όμως μαζί με τον Ντόναλντ Τουσκ στήριξε την επανεκλογή της Ούρσουλα, κάτι που σίγουρα θα δυσαρέστησε τον Μακρόν.
Η δεύτερη εκδοχή αφορά την πρόσφατη Διάσκεψη των Παρισίων για την Ουκρανία, στην οποία ο Μακρόν προσκάλεσε πολλούς ηγέτες. Στη Διάσκεψη αυτή ούτε λίγο ούτε πολύ ο γάλλος πρόεδρος λέγεται πως ζήτησε περισσότερη στρατιωτική υποστήριξη προς την Ουκρανία, περισσότερα όπλα και πυρομαχικά, ακόμα και αποστολή δυτικών στρατευμάτων στη Δυτική Ουκρανία για εκπαίδευση Ουκρανών. Αίτημα βεβαίως που απέρριψε χωρίς συζήτηση ο Μητσοτάκης. Είχαν, κατά τις ίδιες πληροφορίες, συμφωνήσει οι δύο ηγέτες να επισκεφθούν μαζί το Κίεβο, αλλά τελικά πήγε μόνος του ο έλληνας πρωθυπουργός, στην Οδησσό.
Η τρίτη εκδοχή έχει να κάνει με την ελληνική στροφή προς ΗΠΑ, όπως οι Γάλλοι ισχυρίζονται, στα εξοπλιστικά προγράμματα. Καθόλου δεν πρέπει να άρεσε στους Γάλλους η αγορά των F-35, το πακέτο δωρεάν αμερικανικής στρατιωτικής βοήθειας αξίας 2 δισ. δολαρίων προς την Ελλάδα, η ακύρωση ναυπήγησης ακόμα μιας γαλλικής Belh@rra, η μη αγορά γαλλικών κορβετών και η προμήθεια και άλλων Rafale.
