Ο Κυριάκος Μητσοτάκης έχτιζε όλα τα προηγούμενα χρόνια το προφίλ του αφοσιωμένου στους θεσμούς της Δημοκρατίας μας φιλελεύθερου πολιτικού ηγέτη. Ως τέτοιος μάλιστα αναγνωριζόταν εδώ και στο εξωτερικό, απολαμβάνοντας φήμη και εμπιστοσύνη διεθνώς.
Προέβαλλε εμφατικά τις πεποιθήσεις του, οι ομιλίες του ξεχείλιζαν από πίστη στις φιλελεύθερες αξίες και στις δημοκρατικές αρχές. Ηταν δε τόσο χαρακτηριστικές που δεν άφηναν περιθώρια για αμφισβητήσεις. Ακόμη και τα κατά καιρούς σενάρια των πρόωρων εκλογών τα απέκρουε προβάλλοντας ακριβώς την πίστη του στην προβλεπόμενη από το Σύνταγμα εξάντληση της τετραετούς κυβερνητικής θητείας.
Επέμεινε μάλιστα χαρακτηριστικά στην υπεράσπιση του αγαθού της πολιτικής σταθερότητας, το οποίο είχε αναγάγει σε μείζον, ιδιαίτερα σε τούτες τις δύσκολες γεωπολιτικές και οικονομικές συνθήκες.
Πριν από έναν μήνα είχε τοποθετηθεί εμφατικά ότι δεν του επιτρέπεται, εν όψει του επερχόμενου σκληρού ενεργειακού και πληθωριστικού χειμώνα, να επιλέξει την πρόωρη προσφυγή στις κάλπες και να διακινδυνεύσει το ενδεχόμενο πολύμηνης κυβερνητικής αστάθειας. Εφθασε δε να δηλώσει ότι θα επιμείνει στον χειρισμό των δύσκολων ενεργειακών και οικονομικών συνθηκών αναλαμβάνοντας το όποιο κόστος και στο τέλος της τετραετίας θα καλέσει τον ελληνικό λαό να εκτιμήσει τις προσπάθειές του με βάση τα αποτελέσματα και τις προοπτικές που θα έχουν τότε οικοδομηθεί.
Αίφνης εισέβαλαν ελέφαντες στο δωμάτιο. Οι αποκαλυφθείσες και επισήμως ομολογημένες υποκλοπές της ΕΥΠ προκάλεσαν μείζονα πολιτική κρίση. Ο ίδιος δήλωσε ότι δεν εγνώριζε το παραμικρό, χαρακτήρισε την υποκλοπή των τηλεφωνικών συνδιαλέξεων του κ. Ανδρουλάκη ασυγχώρητο λάθος και μόλις έμαθε τα γεγονότα απαίτησε την απομάκρυνση του επικεφαλής της ΕΥΠ και αποδέχθηκε την παραίτηση του γενικού γραμματέα του, ως φέροντος την ευθύνη επιλογής του διοικητή των μυστικών υπηρεσιών. Ακόμη και έτσι όμως, ακόμη και αν δεχθούμε ότι ο Πρωθυπουργός δεν εγνώριζε τις δραστηριότητες του επικεφαλής της ΕΥΠ, το βάρος είναι μέγα για τον ίδιο, επειδή, πέραν των άλλων, είχε μεταφέρει την ευθύνη εποπτείας της ΕΥΠ στο Μέγαρο Μαξίμου.
Κακά τα ψέματα, ο κ. Μητσοτάκης φέρει την πολιτική ευθύνη της επιλογής των προσώπων, που αν μη τι άλλο πρόδωσαν την εμπιστοσύνη του και μπήκαν στον πειρασμό να μετατρέψουν έναν μηχανισμό εθνικής ασφάλειας σε εργαλείο πολιτικού εκβιασμού, παραβιάζοντας τις αρχές και αξίες που εκείνος διεκήρυττε. Κατά τα φαινόμενα, προδόθηκε από την υπερσυγκέντρωση εξουσιών στο πλαίσιο του επιτελικού κράτους. Ηταν τέτοιο το εύρος των δραστηριοτήτων που ήλεγχε το επιτελικό κράτος, που αναγκαστικά αποδόθηκε στον γενικό γραμματέα του Πρωθυπουργού πλήθος αρμοδιοτήτων και εξουσιών. Και εκείνος, πολυπράγμων όπως ήταν, έχασε το μέτρο και μαζί τον έλεγχο. Εδώ και καιρό είχε περιγραφεί η υπερδραστηριότητα του προσώπου. Οι υπουργοί, και όχι μόνο, τον επικαλούνταν, είχε μετατραπεί σε άτυπο κέντρο της διακυβέρνησης της χώρας. Πριν ακριβώς από έναν χρόνο είχαμε προειδοποιήσει ότι «όποια πέτρα κι αν σηκώσεις θα τον βρεις από κάτω». Δεν εισακουστήκαμε, παρά επικριθήκαμε εντόνως για εκείνη την αναφορά μας.
Ας μη γελιόμαστε, το πλήγμα που εδέχθη ο κ. Μητσοτάκης είναι μέγα. Ετρώθη η αξιοπιστία του, κλονίστηκε η εμπιστοσύνη στο πρόσωπό του και η διακυβέρνησή του υπονομεύθηκε. Οσο θα περνά ο καιρός και δεν θα δίδει αξιόπιστες απαντήσεις, τόσο η κυβερνησιμότητά του θα φθίνει. Πολύ δε περισσότερο αν αποκαλυφθούν και άλλες αστήρικτες και πολιτικά προβληματικές υποκλοπές. Επί του παρόντος στην κυβέρνηση ελπίζουν στη λήθη. Κοινή ωστόσο είναι η πεποίθηση ότι τα γεγονότα είναι μπροστά και τα προβλήματα που θα αναδειχθούν το φθινόπωρο θα είναι σχεδόν ασήκωτα. Η χώρα θα χρειάζεται ισχυρή κυβέρνηση, ικανή να αντιμετωπίσει την πολυπλοκότητα των συνθηκών. Ολα πλέον θα κριθούν από το βάθος της έρευνας, τη δράση της Δικαιοσύνης και την αντίδραση πολιτικών δυνάμεων.
