Αλλοτε θα λέγαμε πως το πρόβλημα είναι «υπαρξιακό». Πως το εμβολιαστικό πρόγραμμα που δεν απέδωσε σύμφωνα με τον κυβερνητικό σχεδιασμό, έφτασε να προκαλέσει άλλη μία από εκείνες τις κρίσεις με τις οποίες έχουμε έρθει αντιμέτωποι ξανά και ξανά. Εντάξει, σήμερα θα λέγαμε πως η κρίση αυτή είναι «ταυτοτική». Αλλά το γεγονός πως αλλάζουν οι όροι, δεν σημαίνει πως αλλάζει και η ουσία. Τα ερωτήματα είναι τόσο παλιά όσο και το έθνος. Ποιοι είμαστε; Και τι θα δούμε αν κοιταχτούμε στον καθρέφτη; Ενα δυτικότροπο είδωλο ή έναν ανατολίτη με βαλκανικές επιρροές;
Η απάντηση δεν ήταν ποτέ μία. Αυτό που βλέπαμε πάντοτε ήταν ένα πολλαπλό είδωλο, η θέα του οποίου ενεργοποιούσε ένα είδος κοινωνικού αυτοματισμού. Αυτόχθονες εναντίον ετερόχθονων. Ελληνόψυχοι εναντίον φραγκόπληκτων. Η «καθ’ ημάς Ανατολή» εναντίον των «ευρωλιγούρηδων». «Αγανακτισμένοι» εναντίον «μενουμευρώπηδων». Και τώρα, εμβολιασμένοι εναντίον ανεμβολίαστων. Οι πρώτοι χρεώνουν στους δεύτερους ολόκληρη την ευθύνη για την κλιμάκωση της πανδημίας. Και εκείνοι απαντούν με θούριους υπέρ της ελευθερίας και με μάχες χαρακωμάτων για το ιερό δικαίωμα στην αυτοδιάθεση του σώματος.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
