Δυστοπία

Βρίσκεσαι καθισμένος μπροστά στην τηλεόραση. Παρακολουθείς με δέος απόλυτο τις πυρκαγιές να καλπάζουν. Προσπαθείς να συλλάβεις την αγωνία των ανθρώπων που ζουν στις φλεγόμενες περιοχές και βλέπουν τα σπίτια και το βιος τους να χάνονται. Επιδιώκεις να αντιληφθείς τη θυσία που κάνουν οι πυροσβέστες και οι εθελοντές, αλλά επίσης οι αστυνομικοί και οι απλοί κάτοικοι για να σβήσουν ό,τι μπορούν, να βοηθήσουν στην εκκένωση όσων μένουν σε αυτές τις περιοχές. Είναι πολύ δύσκολο, σχεδόν αδύνατο, βαθιά επώδυνο να βλέπεις το «θέαμα» αυτό, να σκέφτεσαι πώς νιώθουν όσοι βρίσκονται κοντά στον πυρήνα αυτής της καταστροφής. Τούτη η δυστοπία μοιάζει ασύλληπτη.

Δεν είναι όμως η πρώτη φορά που στεκόμαστε αντιμέτωποι ως χώρα και ως κοινωνία με αυτά τα φαινόμενα. Η τραγωδία στο Μάτι είναι ακόμη νωπή, πολύ νωπή. Και δεν θα είναι και η τελευταία, διότι οι κλιματικές συνθήκες σε όλον τον κόσμο χειροτερεύουν τόσο ραγδαία, που μόνο σαλτιμπάγκοι της πολιτικής εντός και εκτός της Ελλάδας δεν αντιλαμβάνονται τι θα ακολουθήσει αν δεν ληφθούν μέτρα. Βρισκόμαστε σε σημείο-καμπή πλέον. Εκπτώσεις δεν μπορούν πια να γίνουν από κανέναν και για τίποτα. Δεν υπάρχει χώρος για στάση πολιτικάντικη, για «κρυφές ελπίδες» να την πληρώσει ο αντίπαλος.