Ησυγκυρία έμοιαζε ιδανική. Καμία αφορμή δεν θα ήταν προσφορότερη για τη συγκρότηση ενός τέτοιου μετώπου από «ό,τι πιο αντεργατικό έχει έρθει στη Βουλή μετά τη Μεταπολίτευση». Αν με το εργασιακό νομοσχέδιο «νομιμοποιείται η εργασιακή ζούγκλα» και αν οι διατάξεις του είναι ο καταστατικός χάρτης μιας «δυστοπίας» ή ο οδικός μιας επιστροφής στον «Μεσαίωνα», τότε τι μένει; Να ενώσουν τα κόμματα της αντιπολίτευσης τις δυνάμεις τους. Να συνασπιστούν σε ένα αντιδεξιό μέτωπο.
Αν, πέρα από τις ατάκες που προσφέρονται για τηλεοπτικό υλικό, έχει μια σημασία η συζήτηση της περασμένης Τετάρτης στη Βουλή, είναι ακριβώς γι’ αυτό. Είναι επειδή για πρώτη φορά η Φώφη Γεννηματά έδειξε να ταυτίζεται μέχρι παρεξηγήσεως με το αντιδεξιό «σκληρό ροκ» που έχει αρχίσει να παίζει ο Αλέξης Τσίπρας. Ακόμα και αν η αρχηγός του ΚΙΝΑΛ πασχίζει να αποδείξει πως μπορεί καλύτερα, πιο «αντιδεξιά» και πιο «ροκ» από τον αρχηγό του ΣΥΡΙΖΑ, η ουσία δεν αλλάζει: τα δύο κόμματα της αντιπολίτευσης ποντάρουν στην ίδια στρατηγική, επενδύουν στη σκιαγράφηση του ίδιου μπαμπούλα. Η «επάρατος» είναι εδώ, αρκεί να την καταγγείλουμε για να αποκαλύψουμε το μέγεθός της. Λίγο «σκληρό ροκ» ακόμα για να καταλάβουν όλοι πως από τη δεκαετία του ’60 δεν πέρασε ούτε μια μέρα.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
