ΗΕλλάδα είναι τελευταία στην ΕΕ στη δωρεά οργάνων και 1.400 βαριά ασθενείς περιμένουν 6-9 χρόνια για μόσχευμα. Το 1999 διαγνώστηκα με νεφρική ανεπάρκεια τελικού σταδίου. Η μητέρα μου μού δώρισε έναν νεφρό της και μεταμοσχεύτηκα στο Λαϊκό Νοσοκομείο. Το 2011 έκανα δεύτερη μεταμόσχευση, λόγω απόρριψης του μητρικού μοσχεύματος, στο δημόσιο Πανεπιστημιακό Νοσοκομείο της Γαλλικής Νανσί, όταν οι γονείς εγκεφαλικά νεκρής Γαλλίδας δώρισαν τα όργανά της σώζοντας εμένα και άλλους επτά βαριά ασθενείς. Η ελληνική νομοθεσία επιτρέπει τις μεταμοσχεύσεις ασθενών στο εξωτερικό, εφόσον επιτροπή του Εθνικού Οργανισμού Μεταμοσχεύσεων γνωμοδοτήσει πόσο σοβαρή είναι η κατάσταση του ασθενούς, εάν αυτή μπορεί να αντιμετωπιστεί στη χώρα μας και εάν αυτός έγινε δεκτός στη λίστα αναμονής για μεταμόσχευση του υπουργείου Υγείας άλλης χώρας. Οχι, όμως, σε Ινδία, Ιράν, Τουρκία, Φιλιππίνες κ.λπ., λόγω κινδύνου μετεγχειρητικών επιπλοκών ή εμπορίας οργάνων.
Η παράνομη και απάνθρωπη εμπορία οργάνων ανθεί σε χώρες όπου ο πόλεμος, ο εμφύλιος, η προσφυγιά και η φτώχεια εκμηδενίζουν την αξιοπρέπεια και το αγαθό της ζωής. Τα όργανα αυτά χρησιμοποιούνται για μεταμόσχευση από πολίτες πλούσιων χωρών (ΗΠΑ, Καναδάς, Αυστραλία κ.λπ.). Ιδιαίτερα ειδεχθές έγκλημα είναι το εμπόριο οργάνων προσφύγων και κυρίως ασυνόδευτων παιδιών-προσφύγων.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
