«Διμέτωπος» με το χθες και το αύριο

Τριάντα χρόνια μετά την πτώση του Τείχους του Βερολίνου, που σηματοδότησε την αρχή του τέλους των καθεστώτων του «υπαρκτού σοσιαλισμού» (1989-1991), το κομμουνιστικό κίνημα συνεχίζει να αναζητεί διεθνώς τον βηματισμό του μέσα σε συνθήκες βαθιάς πολιτικής και ιδεολογικής κρίσης στο εσωτερικό του. Αν και οι μεγάλες εκείνες ανατροπές λειτούργησαν ως θύελλα που σάρωσε τα πάντα, το ΚΚΕ σε αντίθεση με τα υπόλοιπα «αδελφά» κόμματα αποτέλεσε μια εξαίρεση: κατόρθωσε να σταθεί στα πόδια του διατηρώντας τη φυσιογνωμία και τον χαρακτήρα του, αν και βρέθηκε ένα βήμα πριν από τη διάλυση υπό το βάρος της πίεσης που ασκούσε ο άνεμος των μεταρρυθμίσεων και της ανανέωσης που έπνεε από τη Μόσχα με την «περεστρόικα» του Μιχαήλ Γκορμπατσόφ. Το τίμημα ήταν βαρύ, αν και το ΚΚΕ άντεξε τη διάσπαση του 1991 (13ο Συνέδριο) και παρά το τεράστιο πολιτικό και οργανωτικό πλήγμα που δέχθηκε, ανασυγκροτήθηκε διασφαλίζοντας την επιβίωσή του, ενώ σταδιακά «στεγανοποίησε» στο εσωκομματικό πεδίο τις δυνάμεις του τόσο από την έξωθεν επιρροή που ασκούσε το «οπορτουνιστικό ρεύμα» που εξέφραζε ο άλλοτε ΣΥΝ και μετέπειτα ΣΥΡΙΖΑ, όσο και από τις έσωθεν φωνές που έβλεπαν με προβληματισμό μια τάση αναδίπλωσης του κόμματος στον εαυτό του.