Ποιος είναι πιο γνωστός στην κοινή γνώμη; Ο Πέτρος Φιλιππίδης ή η Ρούλα Πισπιρίγκου; Αν παίζαμε στοίχημα, θα έβαζα τα λεφτά μου στη δεύτερη, έστω για ένα ελαφρύ προβάδισμα. Η Πισπιρίγκου προήχθη και σε προσωνύμιο. Και για τους δύο βέβαια αξίζει να σηκώσεις κανέναν τραγικό για να ράψει μια τραγωδία στα μέτρα τους. Ειδικά ο Ευριπίδης, εύκολα θα έγραφε το σίκουελ της «Μήδειας». Γιατί, πράγματι, ο τρόπος με τον οποίο εξελίσσονται ειδησεογραφικά και οι δύο υποθέσεις, μεταφέρει διαχρονικά στοιχεία δραματουργίας.
Πριν από λίγο καιρό έπεσε στα χέρια μου μία εφημερίδα του 1954. Και, κρατώντας με προσοχή το λεπτό χαρτί, αφού είχα μισό αιώνα και βάλε στα χέρια, διάβασα το ρεπορτάζ για μία δίκη. Η βασική διαφορά με ένα σύγχρονο ρεπορτάζ είναι στην ετυμηγορία που έχει ήδη εκδοθεί από τον ρεπόρτερ του ’50. Γράφει, ας πούμε, για τον φονιά που, αμετανόητος και τερατώδης, δεν κοίταξε ούτε μία φορά προς τους συγγενείς του θύματος, περιμένοντας τον πέλεκυ της Δικαιοσύνης να πέσει βαρύς στην άθλια κεφαλή του. Περίπου το ίδιο διαβάζεις και ακούς σήμερα, απλώς τηρούνται κάποια προσχήματα. Ο παλιός ρεπόρτερ προσπαθούσε να φουσκώσει τις λέξεις του με συναίσθημα, να μεταφέρει εικόνες προς τον αναγνώστη του. Ο σύγχρονος έχει την εικόνα στη διάθεσή του για αυτό και αναζητεί τις λεπτομέρειες που θα επιτρέψουν στον πελάτη να φωτίσει ο ίδιος την υπόθεση. Και κάπως έτσι, ο τρόπος με τον οποίο παρακολουθούμε αυτές τις ιστορίες, ακολουθεί τον κώδικα τηλεοπτικής σειράς. Εχουμε timeline, χρονολόγιο της υπόθεσης που επενδύεται με παλιές φωτογραφίες, αλιευμένες από τα social του δράση. Παραστατικές αφηγήσεις από ειδικούς, ολογράμματα και διαγράμματα. Είτε είσαι στο FBI είτε στον καναπέ σου, δεν έχει και μεγάλη διαφορά.
Και βέβαια είναι η χρονική διάταξη όσων συμβαίνουν, ώστε λες και καθορίστηκε από διευθυντή προγράμματος. Τελειώνει η δίκη Φιλιππίδη και αρχίζει της Πισπιρίγκου. Με διάσημους δικηγόρους ως guest stars. Στο ένα δράμα παίζει ο Δημητρακόπουλος και στο άλλο ο Κούγιας.
Θα τελειώσει η πρώτη σεζόν της Πισπιρίγκου και θα ξεκινήσει ο Μίχος. Κάποια στιγμή θα επανέλθει η Κιβωτός του Κόσμου. Δεν παρακολουθείς δίκες, βλέπεις σειρές. Και εννοείται τις χαζεύεις ενώ αισθάνεσαι τη γεύση του αίματος στον ουρανίσκο. Τρως το φιλέτο σενιάν. Ειδικά η υπόθεση Φιλιππίδη προσφέρει ηδονική αίσθηση. Ουδόλως σε ενδιαφέρουν τα θύματα, δεν θυμάσαι καν ποιες γυναίκες τον έσυραν στο εδώλιο. Γουστάρεις που παρακολουθείς την έκπτωσή του, που, από τη μία στιγμή στην άλλη, βυθίζεται σε ένα βάραθρο χωρίς επιστροφή. Που, τέλος πάντων, έχεις να ζηλεύεις έναν λιγότερο. Και αν στην υπόθεση Φιλιππίδη υπάρχει η λάμψη της showbiz, στην ιστορία της Πισπιρίγκου κυριαρχεί το σκότος. Την παρατηρείς περίπου όπως ένα τέρας στο κλουβί του. Το ρεπορτάζ σου λέει πόσα κιλά έχασε και πώς ο πρώην σύζυγός της έγινε αγνώριστος, αλλάζοντας εμφάνιση και στυλ.
Οχι, δεν είναι παράλογα όλα αυτά. Ούτε και για κακό. Πάντα έτσι ήταν. Κάποτε οι άνθρωποι, στην Ευρώπη, έβαζαν μέσο για να βρουν καλή σειρά μπροστά στην πυρά ή στην γκιλοτίνα, γιατί τίποτα δεν ήταν πιο συναρπαστικό από την επιθανάτια αγωνία του εκτελεσθέντος. Το θέαμα, άλλωστε, εθεωρείτο και ιδανικό για παιδιά, ήταν η διασκέδαση της οικογένειας. Τώρα παρακολουθείς αυτές τις ιστορίες από τον καναπέ, με τα πόδια πάνω στο τραπεζάκι του σαλονιού. Και, φυσικά, δεν σε διαπερνάει ούτε σταγόνα από την τοξικότητά τους. Σε μερικούς μήνες δεν θα θυμάσαι τίποτα. Και θα βλέπεις άλλες σειρές. Μέχρι το σίκουελ της έφεσης.
