Διευκρινίσεις ενός ομοφοβικού
Το κυνήγι του σταυρού δεν ξεκίνησε με γκολ από τα αποδυτήρια για τον Βασίλη Τσιάρτα. Αν αποκηρύσσει δημόσια όσα πρεσβεύεις η ίδια σου η μάνα, πόσες πιθανότητες έχεις να πείσεις για την ορθότητα του προεκλογικού σου προγράμματος ψηφοφόρους με τους οποίους δεν σας συνδέουν δεσμοί αίματος; Λίγες. Βέβαια, εκείνος ως πολιτευτής φροντίζει να τις μειώνει κι άλλο όποτε διευκρινίζει τις απόψεις του.
Οταν, π.χ., αναρωτιέται πού είναι ομοφοβικός και ρατσιστής και έπειτα θυμίζει ότι έχει αποφανθεί για το ποιοι επιτρέπεται να γίνουν γονείς – υποστηρίζοντας «τα παιδιά πρέπει να μεγαλώνουν με μητέρα και πατέρα, να έχουν τα πρότυπα τα σωστά. Είμαι υπέρ του να υιοθετούν παιδιά ζευγάρια που δεν μπορούν να τεκνοποιήσουν. Δεν είμαι υπέρ να μεγαλώνει με δύο μπαμπάδες» -, μοιάζει με τον χασάπη που δηλώνει vegan επειδή τρώει αρνάκι φρικασέ.
Διαβάζοντας τα στοιχειώδη
Οι γαλάζιοι άκουσαν τον Θεόφιλο Ξανθόπουλο και άρπαξαν την ευκαιρία να κατηγορήσουν τον ΣΥΡΙΖΑ πως χωρίζει τις εγκληματικές οργανώσεις σε κακές και λιγότερο κακές. Ο αριστερός τομεάρχης Δικαιοσύνης μαρτύρησε – σύμφωνα με τους πολιτικούς αντιπάλους του κόμματός του – τα βαθύτερα κίνητρα της επιμονής της αξιωματικής αντιπολίτευσης για μια διαφορετική τροπολογία-μπλόκο στον Κασιδιάρη λέγοντας ότι «η 17Ν, οποιαδήποτε ακροαριστερή οργάνωση, όσο απεχθής κι αν μας φαίνεται η πρακτική της, δεν έχει στον πυρήνα της τη ναζιστική ιδεολογία».
Στην περίπτωση που η παραπάνω ανάγνωση είναι σωστή, εφόσον δηλαδή το χάιδεμα αναρχικών αφτιών ή ο εξευμενισμός των μπαχαλάκηδων έχει ζυγιστεί ως αναγκαία γραμμή για ένα κόμμα εξουσίας, οι Συριζαίοι δεν έχουν αντιληφθεί τα στοιχειώδη ούτε γι’ αυτόν τον χώρο – αφού όσοι κινούνται εκεί αυτοχαρακτηρίζονται αντιεξουσιαστές.
Τα κόμματα σαν τατουάζ
Ο Σπύρος Καρανικόλας ανήκει και επισήμως πια στο στελεχιακό δυναμικό της ΝΔ. Η φωτογραφία του στο Μαξίμου άνοιξε τη μεταγραφική περίοδο της εφετινής προεκλογικής αντιπαράθεσης. Οι κακές κεντροαριστερές γλώσσες, όμως, λένε ότι ήταν η πιο προβλέψιμη μεταγραφή της δεκαετίας – και τα τελευταία δέκα χρόνια ο αριθμός εκείνων που άλλαξαν κομματική στέγη δεν είναι και μικρός.
Εξετάζοντας μέσα από ένα τέτοιο πρίσμα το νέο απόκτημα της Πειραιώς, πάντως, φαίνεται αναμφισβήτητη η διαπίστωση πως αυτό εκφράζει την εποχή του. Την εποχή όπου οι επαγγελματίες της πολιτικής δεν χτυπάνε το κόμμα τατουάζ, αλλά συλλέγουν σχέδια από μελάνι στο σώμα τους. Επιφανειακά, στα ανώτερα δερματικά στρώματα -όπως ο νεαρός δικηγόρος είχε γράψει «Κίνημα Αλλαγής» στον πήχη του σε κάτι διακοπές το 2018.
Τα ερεθίσματα ενός lead
«Πρόεδρεεεεε, έλα! Ελα με φόρα». Η ατάκα με την οποία η Πόπη Τσαπανίδου έδωσε στους συγκεντρωμένους στο Ιβανώφειο τον Αλέξη Τσίπρα έγινε viral. Και πρόδωσε το υπόβαθρό της. Οποιος έχει κάνει τηλεόραση – από εκείνη που φέρνει νούμερα – ξέρει να ζεσταίνει τους θεατές, ώστε να τους προετοιμάσει για το πρώτο όνομα.
Ξέρει επίσης και πως καμία δημοσιότητα δεν είναι κακή – γιατί το θέμα είναι να θέλουν να σε δουν, όχι γιατί σε βλέπουν. Οι κανόνες της τηλεοπτικής επιτυχίας, ωστόσο, δεν έχουν πάντα εφαρμογή στην πολιτική σκηνή. Ενα ενδιαφέρον lead δεν κρατάει απαραίτητα το εκλογικό κοινό συντονισμένο. Αντίθετα, μπορεί να ωθήσει όποιους ψηφίζουν όπως κάνουν ζάπινγκ να διερωτηθούν: με πόση φόρα, άραγε, έρχεται ο ΣΥΡΙΖΑ; Μια απλή σύγκριση με το κλίμα του 2014 σίγουρα δεν θα τους οδηγήσει στην απάντηση που επιθυμεί η Κουμουνδούρου.
