Αναμφίβολα ο Σταύρος Ψυχάρης, είτε κανείς συμφωνούσε μαζί του είτε διαφωνούσε με τις πρακτικές του, ήταν ένας χαρισματικός δημοσιογράφος, αντιφατικός και αμφιλεγόμενος, παθιασμένος όμως με τη δουλειά του, από τους πρώτους που εισήγαγαν στον ελληνικό Τύπο την αντίληψη της πολυεφημερίδας, κατά τα πρότυπα των μεγάλων αγγλοσαξονικών και αμερικανικών εφημερίδων.
Διαβάστε ακόμη: Σταύρος Ψυχάρης: Ολα όσα του είπε ο Καραμανλής – Το παρασκήνιο μιας συνέντευξης
Ηταν επίσης από τους πρώτους που εισήγαγαν τον θεσμό των προσφορών στις κυριακάτικες εφημερίδες, εκτοξεύοντας την κυκλοφορία του «Βήματος», προσφέροντας άλλοτε ένα πέτρινο εξοχικό στην Αράχοβα, άλλοτε μια SLK ή περσικά χαλιά, όταν για πρώτη φορά εμφανίστηκαν ουρές αναγνωστών έξω από τα γραφεία του «Βήματος» για να τα αποκτήσουν. Ηταν όμως και ο πρώτος που μετάνιωσε από αυτή την έκρηξη των προσφορών στα κυριακάτικα φύλλα, που έφτασαν στο σημείο να μοιράζουν σπίτια, τάβλι, πορτοκαλάδες, μπισκότα, τράπουλες, εξωτικά ταξίδια και διανυκτερεύσεις σε νησιά μαζί με εγκυκλοπαίδειες, λεξικά, λογοτεχνικά και παιδικά βιβλία. Προσπάθησε να την ανακόψει, τότε που ο ΔΟΛ αντιμετώπιζε σοβαρά προβλήματα, όταν οι τράπεζες του έκλεισαν την κάνουλα της δανειοδότησης, αλλά ήταν πλέον αργά.
Τον Σταύρο Ψυχάρη τον γνώρισα ένα απόγευμα του Ιουνίου στους διαδρόμους του δεύτερου ορόφου της Χρήστου Λαδά. Με πέρασε για κλητήρα, αλλά ούτε εγώ ήξερα ποιος ήταν. Μου έκανε εντύπωση το γκρίζο σταυρωτό κοστούμι που φορούσε, το χρυσό μπρασελέ («ταυτότητα» το ονόμαζαν τότε) και το κοντό κούρεμά του: «Ελα εδώ εσύ, πάρε τα κλειδιά του αυτοκινήτου μου και φέρε μου από μέσα τη γραφομηχανή» μου είπε χωρίς καν να με κοιτάξει. Τον ρώτησα ποιο είναι το αυτοκίνητό του και μου είπε «ένα ταπεινό 2CV, παρκαρισμένο απέναντι από την είσοδο».
Γραφομηχανή, μια μπλε, κάπως βαριά Ολιβέτι, τη σήκωσα και του την έφερα: «Πού είναι το γραφείο σας;» τον ρώτησα και αμέσως με αποστόμωσε: «Δεν γνωρίζεις πως εγώ είμαι ο μοναδικός εδώ μέσα που δεν έχει γραφείο;». Οντως, έως ότου να γίνει ο διευθυντής της εφημερίδας δεν είχε γραφείο. Απλώς μοιραζόταν το γραφείο με τα «δημοσιογραφικά τέρατα» εκείνης της εποχής, τον Μάριο Πλωρίτη, τον Σπύρο Λιναρδάτο και τον Μανούσο Πλουμίδη. Ηταν ο πιο νέος και ο πιο χαμογελαστός και πολλές φορές τον άκουσα να πειράζει τους σοβαρούς και λιγομίλητους συναδέλφους του στο γραφείο λέγοντάς τους «με έβαλαν εδώ μέσα με άτομα που έχουν ύφος σαν να γύρισαν από κηδεία».
Η πρώτη «κόντρα» με το κατεστημένο του ΔΟΛ, δηλαδή με τον Γιάννη Καψή, ήταν με το περιβόητο νερό του Καματερού. Σε αντίθεση με «Τα Νέα» του Γιάννη Καψή, «Το Βήμα» ήταν αντίθετο με τον Καματερό και την απάτη του με το νερό. Ο Ψυχάρης στάθηκε σταθερά δίπλα στην άποψη της απάτης, όσο κι αν επέμενε επί του αντιθέτου ο Γιάννης Καψής. Η δεύτερη «κόντρα», αυτή τη φορά με την κυβέρνηση της ΝΔ, ήρθε με το νέφος. Τότε που η κυβέρνηση απειλούσε με μηνύσεις γιατί όλα αυτά περί νέφους κατέστρεφαν, έλεγε, την τουριστική εικόνα της χώρας, με τον τότε υπουργό Υγείας Κωστή Στεφανόπουλο να δηλώνει «φέρτε μου έναν νεκρό από το νέφος». Ο Ψυχάρης παρουσίασε στοιχεία για την αιθαλομίχλη, όπως την έλεγαν. Ηταν συντριπτικά στοιχεία, βάσει μιας αμερικανικής μελέτης, κάνοντας τον Στεφανόπουλο να ζητήσει συγγνώμη.
Από τότε οι «κόντρες» με διαφόρους ήταν πολλές, αλλά υπήρξε και μία που όσοι τη θυμούνται θα τους μείνει αξέχαστη. Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής επρόκειτο να επισκεφθεί την Κίνα σε μια περίοδο που οι σχέσεις Κίνας – ΗΠΑ ήταν τεταμένες, τότε που άρχιζε η περίφημη διπλωματία του «πινγκ πονγκ», με τον Νίξον να επιστρέφει από την Κίνα. Ο Ψυχάρης ήθελε να πάει, αλλά επειδή το ταξίδι θα διαρκούσε πολλές ημέρες, ο διευθυντής της εφημερίδας Λέων Καραπαναγιώτης δεν τον άφηνε. Τον χρειαζόταν στην Αθήνα. Και τότε στη σύσκεψη ακούσαμε τον Ψυχάρη να… τζογάρει το ταξίδι του στην Κίνα: «Βάζουμε ένα στοίχημα;» είπε στον έκπληκτο Καραπαναγιώτη. «Εάν έστω και μία από τις ανταποκρίσεις που θα στείλω από το Πεκίνο δεν γίνει πρωτοσέλιδο, τότε θα πληρώσω εγώ από την τσέπη μου τα έξοδα του ταξιδιού». Οι ανταποκρίσεις του ήταν όντως εκπληκτικές.
Αλλά για εκείνο που καμάρωνε περισσότερο ήταν η σχέση του με τον Καραμανλή. Θυμάμαι τον Ψυχάρη όταν σε μια σύσκεψη μας έλεγε για τη συνέντευξη που του παραχώρησε ο Καραμανλής στο σπίτι του στην Πολιτεία, διαρκείας 12 ωρών. Μας εξιστορούσε τα πάντα, ακόμα και τι ρούχα φορούσε ο Εθνάρχης στο σπίτι του, αλλά για το περιεχόμενο το μόνο που είπε είναι ότι είχε ενδιαφέρον. Υποσχέθηκε ωστόσο στον Εθνάρχη να τη δημοσιεύσει δύο χρόνια μετά τον θάνατό του. Δεν το έκανε ποτέ, ουδείς γνωρίζει τον λόγο. Σκεφτόταν όμως να τη δημοσιεύσει στο «Βήμα» ως κυριακάτικη προσφορά στα δύσκολα χρόνια πριν από την κατάρρευση. Ούτε αυτό πρόλαβε να το κάνει.
