Ηλικιακός ρατσισμός. Είναι δύσκολο να πεις με απόλυτο τρόπο ποιους πρωτίστως αφορά. Θα μπορούσε κάποιος να ισχυριστεί, και όχι αδίκως, ότι στρέφεται κατά βάση ενάντια στους ηλικιακά μεγαλύτερους. Η τεχνολογία προχωρά με ρυθμούς απερίγραπτους. Αλλάζει τη ζωή και τις συνήθειές μας με τρόπο απόλυτο, και κυρίως με ταχύτητα ιλιγγιώδη. Το κάνει στην εργασία, στην κοινωνική συναναστροφή και σε κάθε πτυχή της καθημερινότητας. Διακρίνοντας κατά συνέπεια τα άτομα με βάση τη δυνατότητα προσαρμογής τους. Αλλη φυσικά αυτή της «Gen Z», που έμαθε να διαβάζει τα παραμύθια της στο tablet, και άλλη αυτή των γενιών που η τεχνολογική επανάσταση τους «βρήκε» σε αρκετά πιο ώριμη αλλά κατά συνέπεια και πιο «δύσκαμπτη» συγκυρία.
Η δική μου, όμως, προσωπική σκοπιά, μπορεί με σιγουριά να αποτυπώσει και την αντίπερα όχθη. Που παύει να λαμβάνει ως κριτήριο «ισχύος» την προσαρμοστικότητα στην τεχνολογική εξέλιξη, την εκπαιδευτική, τεχνική ή άλλη επάρκεια με όρους σύγχρονων δεδομένων, τη φρέσκια ματιά για τις προκλήσεις της εποχής. Αλλά σε μια συντηρητική κοινωνία, που προχώρησε στην πρώιμη Μεταπολίτευση σε μια ραγδαία κοινωνική, οικονομική, θεσμική και πολιτική μεταστροφή, σε αντίθεση με τη στασιμότητα των πρόσφατων πολυσύνθετων κρίσεων, οι πρωταγωνιστές της πρώτης χρεώνουν σε αυτούς της δεύτερης το έλλειμμα «σπιρτάδας», δραστηριοποίησης, κινητικότητας, πρωτοβουλίας. Αλλά και έλλειμμα βιωμάτων, εμπειρίας, τριβής με μια άλλη, πιο «ζωηρή» πραγματικότητα.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
