Πρόλαβα τον θρυλικό Σαμψών στο στέκι του, στην πλατεία Κοτζιά. Ηταν μέσα της δεκαετίας του ’80 κι εγώ ήμουν άλλο ένα παιδάκι που έμενε με ανοιχτό το στόμα βλέποντας το μέτωπο του παλαιστή να ματώνει στην ασήκωτη πέτρα και οι άλλοι γύρω να χειροκροτούν. Mια τόσο δυνατή εικόνα που νόμιζες ότι ερχόταν από τα βάθη των αιώνων. Και ήταν κι άλλοι τέτοιοι θαυματοποιοί, θυμάμαι, όπως ο καραγκιοζοπαίχτης Γιώργος Χαρίδημος στο θεατράκι του στην Πλάκα. Κάτι τέτοια, στα μάτια ενός μικρού αγοριού, μετέτρεπαν την Αθήνα σε πόλη μαγική και ας γκρίνιαζαν οι μεγάλοι για το νέφος και τον δακτύλιο. Μεγαλώνοντας η ανθρωπογεωγραφία της άλλαζε, η Αθήνα, αυτή η ομορφοάσχημη πόλη, συνέχισε να μετασχηματίζεται και να αφομοιώνει ετερόκλητα στοιχεία, και εγώ, σαν από πείσμα, κρατούσα πάντα ένα μικρό κομμάτι πίστης στη μαγική διάσταση αυτής της πόλης.
Ανήκω πάντα, και από πεποίθηση, σε αυτούς που πιστεύουν ότι τα πράγματα πηγαίνουν μπροστά. Και αν δεν υπάρχει γύρω μου η «μαγεία», προσπαθώ να τη δημιουργήσω. Οπως ο Τσαρούχης όταν ζωγράφιζε τα περίφημα «Καφενεία» του. Ενας, κατά τ’ άλλα, ταπεινός χώρος συνάθροισης στα μάτια του ζωγράφου μετατρέπεται σε χώρο μαγικό, που καθρεφτίζει όλα όσα εκτυλίσσονταν πέριξ της πλατείας Ομονοίας. Και είναι κρίμα που διαχρονικά οι δημοτικές αρχές δεν πρόσεξαν τα καφενεία αυτής της πόλης. Στις περισσότερες πρωτεύουσες ανά τον κόσμο ανάλογα αστικά τοπόσημα αντιμετωπίζονται ως ζωντανά μνημεία μιας λαϊκής ιστορικότητας που αποτυπώνουν την καθημερινότητα των κατοίκων. Σήμερα βέβαια τα προβλήματα είναι άλλα, ίσως πιο σοβαρά, όπως η αλόγιστη επέκταση του Airbnb και ο υπερτουρισμός που κάνουν ολόκληρες γειτονιές του Κέντρου απλησίαστες για τους Αθηναίους.
Και από δίπλα τα ανύπαρκτα πεζοδρόμια, η έλλειψη πρασίνου και ελεύθερων χώρων σε αντιδιαστολή με την πληθώρα τραπεζοκαθισμάτων, που αν κάπως βελτιώνονταν θα έδιναν στην Αθήνα την εικόνα μιας κανονικής ευρωπαϊκής πρωτεύουσας, με τον δικό της πάντα χαρακτήρα. Αρκεί να σκεφτούμε πόσο εντυπωσιακά «νέα» και καλαίσθητη μοιάζει μια παλιά αθηναϊκή πολυκατοικία όταν βάφεται σωστά. Και μόνο να καθαρίζονταν τα μουντζουρωμένα κτίρια της πρωτεύουσας θα αποκαλυπτόταν μια άλλη πόλη. Ερχεται η στιγμή που η παιδική και λίγο ρομαντική πίστη πολλών από εμάς δίνει τη θέση της στην ανάγκη για μια αληθινά βιώσιμη Αθήνα.
Ο κ. Αχιλλέας Ραζής είναι ζωγράφος, εικονογράφος παιδικών βιβλίων.
