Ο Στέφανος Κασσελάκης ανήκει στη γενιά των Μιλένιαλ, όσων δηλαδή γεννήθηκαν μεταξύ του 1980 και του 2000 και γαλουχήθηκαν στην εφηβεία τους με το Διαδίκτυο, τα κινητά τηλέφωνα και τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Στην ίδια γενιά που ανήκει και η κατά τρία χρόνια μεγαλύτερή του Eφη Αχτσιόγλου.
Είναι τριαντάρηδες, όπως ήταν και ο Αλέξης Τσίπρας, της προγενέστερης γενιάς Χ, όταν το 2008 έλαβε το «δαχτυλίδι» της διαδοχής από τον Αλέκο Αλαβάνο. Η ιστορική συνέχεια του κόμματος της ανανεωτικής Αριστεράς «γράφεται» από τριαντάρηδες με ό,τι συμβολίζουν για τη γενιά τους και τις συνθήκες μέσα στις οποίες αναδείχθηκαν διεκδικώντας ρόλους ηγετικούς και πρωταγωνιστικούς.
Διά κομματικού πυρός και σιδήρου
Η παλαιά παράδοση των ηγετών με βαρύ κομματικό βιογραφικό και περγαμηνές, με χιλιάδες χιλιόμετρα στο κομματικό «κοντέρ», που είχαν περάσει διά πυρός και σιδήρου και είχαν δοκιμαστεί στο «καμίνι του αγώνα», έχει παρέλθει ανεπιστρεπτί. Η δυναμική είσοδος στην κούρσα της διαδοχής στον ΣΥΡΙΖΑ του άγνωστου μέχρι πρότινος 35χρονου αστού ομογενούς από την Αμερική κατέδειξε ότι πλέον δεν χρειάζεται καν να έχει κάποιος κομματική προέλευση στον χώρο που διεκδικεί να ηγηθεί, ανατρέποντας όλα τα μέχρι σήμερα δεδομένα, ακόμα και εκείνα που χαρακτήριζαν την προώθηση του 34χρονου τότε κ. Τσίπρα, ο οποίος αν και ελάχιστα γνωστός στο ευρύ κοινό, είχε μια κομματική πορεία – από την ΚΝΕ και τις καταλήψεις ως τον ΣΥΝ, όπου ηγήθηκε της Νεολαίας του και ήταν μέλος της Πολιτικής Γραμματείας.
Η επιτυχημένη υποψηφιότητά του στον Δήμο Αθηναίων το 2006 ήταν το «εισιτήριο» για την είσοδό του στο «μεγάλο παιχνίδι» της πολιτικής με «απευθείας ανάθεση» από τον τότε «μέντορά» του κ. Αλαβάνο ο οποίος, όπως έχει παραδεχθεί, πήρε μια λανθασμένη απόφαση, επρόκειτο για «μια βεβιασμένη, επιπόλαιη κίνηση», την οποία κατανόησε μέσα σε πολύ σύντομο χρόνο «αλλά ήταν αργά πια». Χωρίς τα «παράσημα» που απαιτούσαν άλλοτε οι κομματικές νόρμες και παραδόσεις, ο «τριαντάρης» κ. Τσίπρας ανέτρεπε την ηλικιακή επετηρίδα στα κόμματα της εποχής, αναταράσσοντας τις ισορροπίες και δημιουργώντας ένα πρωτόγνωρο προηγούμενο για το «γερασμένο» πολιτικό σύστημα. Με όπλο την επικοινωνία, ο φιλόδοξος πολιτικός και ο στενός πυρήνας που συγκρότησε γύρω του εισέβαλαν στον πολιτικό στίβο με την οικονομική και κοινωνική κρίση να τον ωθούν «καβάλα στο κύμα» των εξελίξεων μιας «νέας μεταπολίτευσης» που έφερε τα πάνω κάτω στο πολιτικό και κομματικό στερέωμα. Μέτρησε όμως τελικά η πολιτική. Και όσο δυναμικά μπήκε στο πολιτικό σκηνικό ως «τριαντάρης», τόσο εκκωφαντικά βγήκε εκτός ως «πενηντάρης» (παρά ένα έτος), μετά την εκλογική συντριβή του Μαΐου και του Ιουνίου 2023, με τον ίδιο να παραμένει θεατής των εξελίξεων στον ΣΥΡΙΖΑ που απειλείται με διάλυση.
Διαμόρφωσε όμως μια «παράδοση» την οποία το κόμμα του δεν μπορεί να προσπεράσει στη μετά Τσίπρα εποχή. Για την ακρίβεια, η επικοινωνιακή «προέλαση Κασσελάκη» σηματοδοτεί τη μετά ΣΥΡΙΖΑ εποχή. Η θριαμβευτική πορεία τού 35χρονου newcomer ανέτρεψε όλα τα στάνταρτ και έχει προκαλέσει βέρτιγκο στον χειμαζόμενο ΣΥΡΙΖΑ, εισάγοντας ένα νέο πρότυπο στον εσωκομματικό μικρόκοσμο που ξάφνιασε με τη δυναμική που κατέγραψε στις κάλπες.
Αν είναι δείγμα μετάβασης του χώρου στη «μεταπολιτική» σφαίρα και παράγωγο του Instagram και του TikTok ή αν είναι μια εκδοχή «αριστερόστροφου τραμπισμού», όπως ειπώθηκε, και ένα εύρημα του πολιτικού μάρκετινγκ με αντισυστημική φαντεζί επικάλυψη θα φανεί. Οπως και αν πίσω από την εμφάνισή του «από το πουθενά» βρίσκεται ή όχι, εμμέσως ή αμέσως, ο κ. Τσίπρας με στόχο να ανατραπούν τα εσωκομματικά «στεγανά» και «αναχώματα» που ανέκαθεν θεωρούσε ότι αποτελούν εμπόδιο για τον μετασχηματισμό και τη μετεξέλιξη του κόμματος στην κατεύθυνση της αριστερής σοσιαλδημοκρατίας, με απώτερο στόχο να επανακάμψει σε ένα νέο τοπίο. Οποια και να είναι η απάντηση στα ερωτήματα που έχει εγείρει η «σαρωτική» πορεία του κ. Κασσελάκη, ο νεοεμφανιζόμενος πολιτικός σταρ τάραξε τα νερά διεκδικώντας με αξιώσεις την αρχηγία έναντι της 38χρονης κυρίας Αχτσιόγλου, η οποία υπήρξε μέλος της Νεολαίας του ΣΥΝ και κομματικό στέλεχος στη Θεσσαλονίκη, με δράση στα φοιτητικά της χρόνια και ραγδαία άνοδο στο κομματικό στερέωμα όταν ο κ. Τσίπρας ως πρωθυπουργός την ανέδειξε σε υπουργό Εργασίας το 2016 σε ηλικία 31 ετών.
Ηταν από τις πιο νέες και δυναμικά ανερχόμενες πολιτικές οντότητες της εποχής εκείνης που την «έσκιαζε η φοβέρα και την πλάκωνε η σκλαβιά» των νέων μνημονιακών δεσμεύσεων που ανέλαβε η «πρώτη φορά Αριστερά» στο πλαίσιο του τρίτου μνημονίου του 2015. Ως εκπρόσωπος της «γενιάς των 30άρηδων» στο κόμμα της η κυρία Αχτσιόγλου βρέθηκε από νωρίς στο επίκεντρο των (θεωρητικών τότε) εσωκομματικών συζητήσεων για την επόμενη μέρα στον ΣΥΡΙΖΑ. Το εκλογικό σοκ και η αποστρατεία του κ. Τσίπρα επιτάχυναν τις εξελίξεις και οι «τριαντάρηδες» επανέκαμψαν στο προσκήνιο διεκδικώντας την εξουσία. Δεν υπολόγιζαν, ωστόσο, τον απρόβλεπτο παράγοντα, που δεν ήταν άλλος από τον «διάττοντα αστέρα» κ. Κασσελάκη που μετέβαλε ριζικά τους όρους του παιχνιδιού.
Δυο κόσμοι διαμετρικά αντίθετοι
Αν και… Μιλένιαλ, ουδείς μπορεί να προβλέψει με ασφάλεια αν ο μετα-ΣΥΡΙΖΑ που διαμορφώνεται χωρά και τους δύο αντιπάλους. Δυο κόσμοι διαμετρικά αντίθετοι και δυο «σχολές» πολιτικής και επικοινωνίας συγκρούονται με τις εσωκομματικές δυνάμεις να παρατάσσονται και να τοποθετούνται στα «χαρακώματα». Οι δυο τριαντάρηδες διεκδικητές της ηγεσίας δεν αναμετρώνται μόνο για τον προεδρικό θώκο αλλά και για το τι κόμμα θα είναι ο ΣΥΡΙΖΑ, τι θα πρεσβεύει και ποιους θα εκπροσωπεί. Το πιθανότερο είναι μη «χαρίσει» κανείς το κόμμα στον άλλον, όποιος και να είναι ο νικητής της σημερινής ιστορικής, κατά μια έννοια, αναμέτρησης, η οποία σηματοδοτεί το κλείσιμο ενός μεγάλου κύκλου και τη μετάβαση σε μια νέα φάση, με πρωτόγνωρα χαρακτηριστικά και με εξαιρετικά πολωτικά στοιχεία τα οποία προδιαθέτουν τους πιο έμπειρους για τα χειρότερα, με το τακτικό συνέδριο να βρίσκεται μπροστά (Νοέμβριο) και τη μάχη για τον έλεγχο του κόμματος να αποτελεί έναν ακόμα κρίσιμο και καθοριστικό κρίκο στην αλυσίδα των διαλυτικών φαινομένων που μαστίζουν τον μετά ΣΥΡΙΖΑ.
