Εχω την αίσθηση ότι η ένταση με την Τουρκία δεν τροφοδοτείται μόνο από τον πρόεδρο Ερντογάν και τους 4-5 πολύ στενούς του συνεργάτες, αλλά και από την τάση των ελληνικών μέσων ενημέρωσης να υιοθετούν άκριτα ό,τι ανοησία εκπέμπεται, γράφεται, λέγεται και μεταδίδεται από τη γειτονική χώρα. Μοιάζει ο ελληνικός Τύπος να τρέχει πίσω από τον κάθε ανόητο τούρκο στρατοκράτη «αναλυτή» και «δημοσιογράφο», ειδήμονα και μη περί τη διπλωματία και τα στρατιωτικά, που βρίσκει καταφύγιο στα τουρκικά μέσα ενημέρωσης και επεξηγεί ή ερμηνεύει, συνήθως διασταλτικά, τις απόψεις του προέδρου Ερντογάν.
Το πράγμα δε, το τελευταίο διάστημα ειδικά, έχει λάβει διαστάσεις επιδημίας. «Αναλυτές» για τους οποίους δεν γνωρίζουμε το παραμικρό, σχετικά με την καριέρα και την πολιτική τους ταυτότητα, εμφανίζονται να αμφισβητούν όχι μόνο κυριαρχικά μας δικαιώματα, κατ’ εικόνα και ομοίωση του τούρκου ηγέτη, αλλά και να διατυπώνουν βλακώδεις απόψεις του είδους ότι «σε ένα 24ωρο θα είμαστε στη Θεσσαλονίκη και σε δύο στην Αθήνα»!
Το είπε ο τάδε στο δείνα κανάλι και εμείς είμαστε έτοιμοι να το αποδεχθούμε αυτό, διότι το είπε ο τάδε, ο οποίος συνήθως είναι ένας αργόσχολος απόστρατος του τουρκικού στρατού που ονειρεύεται την ανασύσταση της οθωμανικής αυτοκρατορίας και δεν έχει κανένα απολύτως πρόβλημα να κοινολογήσει τα όνειρά του. Είναι κατ’ αναλογίαν, να μαζευτούν σε ένα κανάλι τρεις δικοί μας απόστρατοι και να αρχίσουν να εξηγούν το πώς είμαστε έτοιμοι, ως χώρα, να εξαπολύσουμε – επιτέλους!.. – μια επίθεση για την ανακατάληψη της Κωνσταντινούπολης, προκειμένου να βρει τη δικαίωσή του ο «μαρμαρωμένος βασιλιάς», να χτυπήσουν και πάλι τα σήμαντρα στο μέγα μοναστήρι την Αγια-Σοφιά. Και ευκαιρίας δοθείσης, μια που ο στρατός μας θα κόβει βόλτες στο Ιστικλάλ και στο Ταξίμ, να πεταχτεί και μέχρι την «Κόκκινη Μηλιά», να βρουν δικαίωση τα όνειρα του κάθε οπαδού του Κασιδιάρη.
Αντί λοιπόν, όλα αυτά που λέγονται στα τουρκικά κανάλια από κάτι τέτοιους «σπουδαιοφανείς» απόμαχους της ζωής, απόστρατους, να περιέρχονται στην αρμοδιότητα σατιρικών εκπομπών τύπου «Ράδιο Αρβύλα», σπεύδουμε να τα υποδεχθούμε, να τα περιβάλλουμε με την αχλύ σοβαρής θέσης που εκπέμπεται από την Τουρκία, να τα πασπαλίσουμε και με την αναπόφευκτη για αυτές τις περιπτώσεις κινδυνολογία και να τα σερβίρουμε αμάσητα σε ένα ακροατήριο, το οποίο δεν θέλει και πολύ να τρέξει στα σουπερμάρκετ.
Ναι, το γνωρίζω ότι η ελευθεροτυπία στην Τουρκία είναι ένα σύντομο ανέκδοτο και πως τα μέσα ενημέρωσης της γειτονικής χώρας εν πολλοίς υποχρεούνται να αναπαράγουν την προπαγάνδα του προέδρου Ερντογάν και των συν αυτώ, όμως εμείς τι κάνουμε γι’ αυτό;
Φοβάμαι πως όχι ό,τι πρέπει. Η Τουρκία διαθέτει και σοβαρούς αναλυτές και σοβαρούς δημοσιογράφους. Το ότι αυτοί δίνουν τη θέση τους στον θίασο των πολεμοκάπηλων, αρνούμενοι να συμμετάσχουν στο παιχνίδι των εντυπώσεων και στην καλλιέργεια της έντασης με την Ελλάδα, δεν είναι λόγος για να πέφτουμε στην παγίδα που μεθοδικά έχει στήσει η τουρκική προπαγάνδα.
Οφείλουμε, δημοσιογράφοι και μέσα ενημέρωσης, να λειτουργήσουμε με τη λογική και με τη ενσυναίσθηση του τι δουλειά κάνουμε σε μια τέτοιας κρισιμότητας περίοδο. Απέναντι στις ιαχές ότι «σε 24 ώρες θα είμαστε Θεσσαλονίκη και σε 48 στην Αθήνα» και στα «θα έρθουμε ξαφνικά ένα βράδυ», οφείλουμε να αντιτάξουμε την εδραία πεποίθηση ότι ούτε ένα χιλιόμετρο δεν μπορούν να διανύσουν σε 24 ώρες στον Εβρο. Και όσο για τα νησιά, εκείνοι που πρέπει να γνωρίζουν τα πραγματικά δεδομένα, ένθεν κακείθεν του Αιγαίου, ξέρουν πως είτε νύχτα ξεκινήσουν να έρθουν οι Τούρκοι είτε νωρίς την αυγή, στη θάλασσα θα μείνουν. Αν ξέρουν κολύμπι, γιατί δεν είναι και σίγουρο ότι γνωρίζουν. Τα υπόλοιπα είναι παραμύθια, χωρίς δράκους…
