Κι αν η νέα κανονικότητα είναι αυτή; Αν τα χιλιάδες κρούσματα, οι εκατοντάδες διασωληνώσεις και οι δεκάδες θάνατοι που καταγράφονται καθημερινά δεν είναι τίποτε περισσότερο από ένα ιατρικό δελτίο της ημέρας που ανακοινώνεται τυπικά χωρίς να απασχολεί σχεδόν κανέναν; Αξίζει να σταθεί κανείς στην αριθμητική ασυμμετρία για να αντιληφθεί τη διαφορά. Κανένας από αυτούς τους 63 θανάτους που μετρήθηκαν την περασμένη Τετάρτη, μέσα σε μόνο και μία μέρα, δεν απασχόλησε τον δημόσιο χώρο όσο εκείνος του 20χρονου Ρομά που έπεσε νεκρός από τα πυρά των αστυνομικών λίγες ημέρες νωρίτερα. Κανένας δεν επισκίασε την εκδημία της προέδρου του ΚΙΝΑΛ.
Τι συμβαίνει; Η μία εξήγηση θα μπορούσε να είναι πως ισχύει εκείνος ο κυνικός κανόνας που λέει πως ένας θάνατος είναι τραγωδία, αλλά οι πολλοί απλώς στατιστική. Η άλλη πως, ακόμη και αν δεν του μοιάσουμε, δεν υπάρχει τέρας που δεν συνηθίζεται. Και αφού συνηθίσαμε το τέρας του κορωνοϊού, δεν εκδίδουμε πια πολεμικά ανακοινωθέντα. Εκδίδουμε ιατρικά δελτία στα οποία δίνουμε ελάχιστη σημασία. Μπορεί ο πόλεμος να συνεχίζεται, μοιάζει όμως να μη γίνεται εδώ, αλλά σε κάποιο μακρινό μέτωπο. Ο κίνδυνος της μετάδοσης, της νόσησης, της διασωλήνωσης και, ναι, του θανάτου, αφορά πάντα κάποιον άλλον.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Έχετε ήδη συνδρομή;Μπορείτε να συνδεθείτε από εδω
Είσοδος
