Σύμφωνα με μια παλαιότερη έρευνα του Pew Research Center, το 55% των Ελλήνων είχε εμπιστοσύνη στον Πούτιν (άνοιξη 2021).
Είναι το υψηλότερο ποσοστό σε όλες τις χώρες που ερευνήθηκαν τότε, ευρωπαϊκές και μη. Μόνο η Σιγκαπούρη είχε την ίδια επίδοση.
Την ίδια στιγμή, ο μέσος όρος εμπιστοσύνης στον Πούτιν ήταν μόνο 22% στην Ευρώπη και παγκοσμίως.
Χρησιμοποίησα αυτούς τους αριθμούς διότι έχουν καταγραφεί πριν τη σύγκρουση του τελευταίου εξαμήνου, συνεπώς δεν επηρεάζονται από μια φορτισμένη συγκυρία.
Τώρα όλοι κάνουν τους απολογισμούς τους. Στη Γερμανία σύμπασα η πολιτική τάξη, με πρώτους τους Χριστιανοδημοκράτες, αρθρώνει ισχυρή αυτοκριτική για την ανεκτική στάση της εποχής Μέρκελ απέναντι στο ρωσικό καθεστώς.
Η σημερινός ηγέτης των Χριστιανοδημοκρατών Φρίντριχ Μερτς χαρακτήρισε τη γερμανική και ευρωπαϊκή πολιτική «ερειπωμένο πεδίο».
Πώς θα πρέπει άραγε να χαρακτηρίσουμε την αντιμετώπιση της Ρωσίας του Πούτιν από το σύνολο της ελληνικής κοινωνίας και πολιτείας; Προς το παρόν δεν βλέπω πολλούς διατεθειμένους να κάνουν την αυτοκριτική τους.
Ισως θα έπρεπε. Πώς έφτασε η Ελλάδα να είναι στις πέντε πρώτες ευρωπαϊκές χώρες σε βαθμό εξάρτησης από το ρωσικό πετρέλαιο και φυσικό αέριο;
Πώς βρέθηκε η Ελλάδα στο επίκεντρο κάθε λογής παιχνιδιών ρωσικής επιρροής;
Η απλούστερη εξήγηση είναι το παραδοσιακό αντιδυτικό ρεύμα που (αν και αποδυναμωμένο) επιζεί στην περίπλοκη ελληνική παθογένεια. Αλλά δεν ξέρω αν είναι αρκετή.
Μπορεί να αντιπαθείς την Δύση αλλά αυτό δεν σε υποχρεώνει να αντιμετωπίζεις συμπαθητικά ένα καθεστώς που καταφανώς δεν ανταποκρίνεται στα μέτρα δημοκρατίας και ελευθερίας με τα οποία έχουμε επιλέξει να ζούμε.
Ακόμη λιγότερο να δηλώνεις εμπιστοσύνη στον… Πούτιν ή να κάνεις ασκήσεις ουδετερότητας!
Εδώ νομίζω υπάρχει μια συλλογική ευθύνη ανοχής και ανοησίας. Μια άμβλυνση των κριτηρίων, του μέτρου και των αξιών της ελληνικής κοινωνίας.
Και ως εκ τούτου μια προφανής υποχρέωση: τουλάχιστον κάτι να μάθουμε από το πάθημα.
