Το χειρότερο σε έναν πόλεμο είναι η συνήθεια με τον πόλεμο. Η συνήθεια του υπόλοιπου κόσμου, πλην αυτών που τον υφίστανται, να καταπίνει χωρίς αντίδραση, πλέον, τις εικόνες της φρίκης. Εικόνες, εικόνες, εικόνες. Και περιγραφές. Με λέξεις που χάνουν τη σημασία τους από τη συνεχή επανάληψη. Λέξεις που συνεισφέρουν στην «ανοσία της αγέλης» απέναντι σε αυτή τη βαρβαρότητα. Που δεν έχει ούτε εξήγηση ούτε δίκαιο, παρά μόνο το «δίκαιο» του ισχυρού, όπως ετεροκαθορίζεται από τον νόμο της ζούγκλας.
Τέσσερις εβδομάδες μετά τη βάρβαρη εισβολή μιας υπερδύναμης, της Ρωσίας, σε βάρος μιας ανεξάρτητης χώρας, της Ουκρανίας, τίποτε δεν έχει αλλάξει. Τα βομβαρδισμένα κτίρια, τα ισοπεδωμένα σπιτικά, τα διαλυμένα αστικά κέντρα, οι σοροί των αθώων που κείτονται στους δρόμους έχουν μεταβληθεί σε μια φρικτή καθημερινότητα, αδύναμη να δημιουργήσει δυνατά συναισθήματα. Το αρχικό σοκ της ανθρωπότητας, και ειδικότερα της Δύσης, έχει πλέον δώσει τη θέση του στη συλλογική «ανοσία». Κι άλλα κατεστραμμένα κτίρια από τους ρωσικούς βομβαρδισμούς, κι άλλες βομβαρδισμένες πολυκατοικίες, κι αλλά ιστορικά κτίρια διαλυμένα. Κι άλλοι νεκροί. Οκτώ εδώ, δέκα εκεί, σαράντα σε μια άλλη περίπτωση. Σε βομβαρδισμένα νοσοκομεία, σανατόρια, μαιευτήρια. Σε κοινωνικές δομές που κάποτε, ακόμη και σε αγριότερους πολέμους (αν μπορεί να θεωρηθεί ότι μπορεί να υπάρξει κλιμάκωση σε ό,τι συμβαίνει σε έναν πόλεμο), έμεναν εκτός από τα πεδία της σύγκρουσης.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
