Θα σας διηγηθώ μια ιστορία στην οποία νομίζω ότι μπορούμε να ανακαλύψουμε κάποια χρήσιμα νοήματα. Τον Ιανουάριο 2020, ο πρόεδρος Τραμπ ήταν ένας ευτυχισμένος άνθρωπος.
Τότε η αμερικανική οικονομία έλαμπε και τροφοδοτούσε ακόμη μεγαλύτερες προσδοκίες. Ο ίδιος είχε βγει ενισχυμένος από τη σύγκρουση με το Κογκρέσο για την παραπομπή του.
Οι Δημοκρατικοί πελαγοδρομούσαν επιλέγοντας μεταξύ Μπέρνι Σάντερς και άλλων αγνώστων ή ανυπόληπτων υποψηφίων.
Οι δημοσκοπήσεις έδειχναν τον Τραμπ να πηγαίνει από το καλό στο καλύτερο και ουδείς πίστευε σοβαρά ότι θα μπορούσε να απειληθεί στην προεδρική εκλογή του Νοεμβρίου 2020.
Οταν προέκυψε το θέμα του κορωνοϊού, η αντίδραση του επιτελείου Τραμπ ήταν περίπου να μην κάνουν τίποτα. Σαν να μην υπάρχει. Το υποτίμησαν; Δεν το αξιολόγησαν; Είχαν άλλη άποψη; Αγνωστο.
Εχω την αίσθηση πάντως ότι βασικά δεν ήθελαν να αφήσουν το οτιδήποτε να χαλάσει ένα ωραίο σενάριο στον δρόμο για τις εκλογές.
Βέβαια ο κορωνοϊός δεν υπόκειται σε εκλογικά χρονοδιαγράμματα. Τρεις μήνες αργότερα έφτασε στην Αμερική και άρχισε να θερίζει.
Eτσι ο Τραμπ αναγκάστηκε τέλη Μαρτίου – αρχές Απριλίου να πάρει κάποια περιοριστικά μέτρα με μεγάλη καθυστέρηση και πολλά θύματα.
Εκεί έχουμε δεύτερο κεφάλαιο. Διότι τα περιοριστικά μέτρα έφεραν μεγάλη ύφεση της οικονομικής δραστηριότητας. Και οι λαμπρές προοπτικές του Ιανουαρίου για την οικονομία έπαψαν να ισχύουν.
Ο Τραμπ κινδυνεύει πλέον να πάει σε εκλογές τον Νοέμβριο με μια χώρα σε ύφεση.
Οταν το επιτελείο του κατάλαβε τι μπορεί να συμβεί άρχισε να πιέζει για ταχεία άρση των περιοριστικών μέτρων, ελπίζοντας ότι η οικονομική δραστηριότητα θα μπορέσει να πάρει τα πάνω της έως τις εκλογές.
Με κίνδυνο φυσικά αν άρει άκαιρα τα περιοριστικά μέτρα να του ξεφύγει ακόμη χειρότερα ο κορωνοϊός. Και τώρα τσακώνονται με τους κυβερνήτες για τη συνέχεια.
Εν τω μεταξύ οι Δημοκρατικοί στράφηκαν στον Τζο Μπάιντεν που ήταν αντιπρόεδρος του Ομπάμα. Δεν είναι κανένα πολιτικό αστέρι, αλλά βρήκαν έναν αξιόπιστο υποψήφιο γύρω από τον οποίο θα μπορούσαν να συσπειρωθούν και να πάνε στις κάλπες του Νοεμβρίου με ακόμη καλύτερες προοπτικές.
Τι σημαίνουν όλα αυτά; Οτι ο Τραμπ θα χάσει τις εκλογές;
Φυσικά όχι. Σημαίνουν όμως ότι το ονειρικό σενάριο του Ιανουαρίου για τη διασφαλισμένη επανεκλογή του δεν ισχύει πλέον. Η προεδρική εκλογή απέκτησε πολλές αβεβαιότητες και πολλούς απροσδιόριστους παράγοντες, ακόμη περισσότερο που έως τότε μεσολαβούν άλλοι έξι μήνες!
Το επιτελείο του Τραμπ δείχνει σημάδια πανικού. Καταφανώς δεν ξέρουν τι να κάνουν και τσακώνονται με όλους – γιατρούς, επιστήμονες, κυβερνήτες, τους πάντες… Οι νεκροί εν τω μεταξύ αυξάνονται.
Γιατί άραγε συνέβη αυτή η ανατροπή; Προφανώς λόγω κορωνοϊού.
Αλλά και για έναν πρόσθετο λόγο: επειδή ο Τραμπ έπεσε έξω στον έλεγχο του πολιτικού χρόνου. Και αυτόν τον χρόνο που έχασε από την αρχή του 2020 αναζητεί τώρα ακόμη και με ακατανόητες κινήσεις πανικού.
Είναι προφανές ότι σήμερα που μιλάμε δεν ξέρουμε το τέλος της ιστορίας.
Μπορούμε όμως να πούμε δυο πράγματα.
Πρώτον, τη σημασία που έχει στην πολιτική ο έλεγχος του πολιτικού χρόνου. Το «πώς» για το «πότε».
Δεύτερον, πως από τη στιγμή που χαθεί ο έλεγχος του πολιτικού χρόνου, τότε ακόμη και το ασφαλέστερο εκλογικό σενάριο μπορεί να απειληθεί από τους πιο απρόβλεπτους παράγοντες.
Δεν ξέρω πώς σας φάνηκε η ιστορία. Αλλά τη διηγήθηκα επειδή ακούω πολλά για εκλογές και στην Ελλάδα. Ηθελα λοιπόν να θυμίσω μια φράση που χρησιμοποιούν οι συμπατριώτες του Τραμπ στο Χόλιγουντ. Λένε ότι «ποτέ δεν ξέρεις πώς τελειώνει το έργο, αν δεν διαβάσεις όλο το σενάριο».
Νηπιαγωγείο
Το υπουργείο Παιδείας κατέθεσε ένα νομοσχέδιο για την Παιδεία. Από την πλευρά τους μάλλον λογικό και μάλλον καθυστερημένο.
Αφενός επειδή τα περισσότερα που περιλαμβάνει είχαν ανακοινωθεί ότι θα γίνουν (ή θα επανέλθουν) από τη ΝΔ πριν από τις εκλογές. Αρα έχουν τύχει πολιτικής νομιμοποίησης.
Αφετέρου επειδή η ίδια παράταξη που κέρδισε τις εκλογές (και πολλοί άλλοι μαζί της…) θεωρεί ότι η τετραετία 2015-2019 διέλυσε την εκπαίδευση στην Ελλάδα. Δεκάδες δείκτες το μαρτυρούν αλλά δεν είναι το θέμα μου.
Στο νομοσχέδιο αντέδρασε η αξιωματική αντιπολίτευση διά του τομεάρχη της Ν. Φίλη. Λογικό και αυτό.
Ο Φίλης διετέλεσε υπουργός Παιδείας το επίμαχο διάστημα και καθαιρέθηκε από τον Καμμένο επειδή διαφώνησε με τον Αρχιεπίσκοπο για τα Θρησκευτικά.
Με άλλα λόγια, αν διαπράχθηκε έγκλημα στην Παιδεία το διάστημα 2015-2019, ο Φίλης δεν ήταν αμέτοχος – με ελαφρυντικά: στην πραγματικότητα το υπουργείο διοικούσαν οι συνδικαλιστές εκπαιδευτικοί…
Ο Φίλης καλεί τώρα σε «πανεκπαιδευτικό αγώνα» (δηλαδή να γράψουμε τις εκλογές της 7ης Ιουλίου εκεί που δεν πιάνει μελάνι…) και απειλεί θεούς και δαίμονες.
Καμία αντίρρηση και σε αυτό. Δικαίωμά του.
Εχει ενδιαφέρον όμως πού διαφωνεί ο Φίλης. Σύμφωνα με την ανακοίνωσή του, το νομοσχέδιο είναι «περιβόλι νεοφιλελεύθερων και αντιδημοκρατικών διατάξεων».
Το νεοφιλελεύθερο να το καταλάβω. Για τους φίλους του Φίλη όλα είναι νεοφιλελεύθερα όταν δεν είναι δικά τους.
Αλλά το αντιδημοκρατικό πώς προκύπτει; Δεν αφήνει τους μαθητές να ψηφίζουν τι θέματα θα πέσουν στις εξετάσεις;
Για να καταλάβουμε όμως την ουσία της αντιδικίας αρκεί να ακούσουμε τον ίδιο τον Φίλη για τα δεινά που επιφέρει το νομοσχέδιο.
Λέει: «Επαναφορά της διαγωγής στα απολυτήρια, αύξηση εξεταζόμενων μαθημάτων, τράπεζες θεμάτων, σχολειοποίηση του νηπιαγωγείου (ό,τι κι αν σημαίνει αυτό…), τιμωρητική αξιολόγηση» – και επειδή εννοεί αξιολόγηση των εκπαιδευτικών, μάλλον αυτό είναι το μαράζι του(ς) και όχι το νηπιαγωγείο…
Ολα τα υπόλοιπα που ο Φίλης καταγγέλλει είναι απλούστατα η εκπαιδευτική κανονικότητα σε μια φιλοπρόοδη ευρωπαϊκή χώρα του 21ου αιώνα.
Και σε ένα εκπαιδευτικό σύστημα μάθησης, κόπου και αναζήτησης της αριστείας.
Το οποίο προφανώς κινείται στον αντίποδα μιας εκπαίδευσης της ήσσονος προσπαθείας, της λούφας και της αποθέωσης του κουμπούρα που σφράγισε το εκπαιδευτικό πνεύμα της περιόδου 2015-2019.
Φρένα
Για τους εχθρούς της κυβέρνησης, η ιστορία με την τηλεκατάρτιση έδειξε το σκοτεινό πρόσωπο του πελατειακού κράτους της Δεξιάς.
Για τους φίλους της κυβέρνησης, η παρέμβαση Μητσοτάκη απέδειξε ότι η κυβέρνηση έχει ανακλαστικά και ότι δεν διστάζει να διορθώσει τις αστοχίες της.
Αλλά και ότι δεν υπήρχε πραγματική μεθόδευση. Αν έχεις στήσει μια δουλειά, δεν την παίρνεις πίσω στην ψύχρα. Αφήνω τον καθένα να διαλέξει την ερμηνεία της αρεσκείας του.
Θα σημειώσω ότι είναι ασφαλώς σωστό να στρίβεις όταν πηγαίνεις να σπάσεις τα μούτρα σου.
Απλούστατα δεν είναι πάντα βέβαιο ότι θα αντέξουν τα λάστιχα, ότι θα δουλέψουν τα φρένα κι ότι θα ακούσει το τιμόνι.
