Αν ισχύει το ρητό «μία εικόνα αξίζει όσο χίλιες λέξεις», τότε αυτό επιβεβαιώθηκε το απόγευμα της περασμένης Τετάρτης 4 Δεκεμβρίου στο Λονδίνο. Τα βλέμματα και η γλώσσα του σώματος των κ.κ. Κυριάκου Μητσοτάκη και Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν υπήρξαν αδιάψευστος μάρτυρας μιας δύσκολης συνάντησης, στο περιθώριο της συνάντησης των ηγετών του ΝΑΤΟ και υπό τη «βαριά σκιά» της υπογραφής από την Αγκυρα και την Τρίπολη του Μνημονίου Κατανόησης (MoU) για την Οριοθέτηση Περιοχών Θαλάσσιας Δικαιοδοσίας στη Μεσόγειο. Ο έλληνας Πρωθυπουργός ίσως να μην ανέμενε ότι θα συναντούσε, για δεύτερη φορά μέσα σε τόσο σύντομο χρονικό διάστημα, τον τούρκο πρόεδρο, και μάλιστα όχι για το Μεταναστευτικό (όπως θα επιθυμούσε) αλλά για ένα ζήτημα που βυθίζει ξανά τις διμερείς σχέσεις στον γνώριμο, από τη δεκαετία του 1970, «βούρκο» των ελληνοτουρκικών διαφορών.
Υπάρχουν φορές που οι λεπτομέρειες δεν έχουν τόσο μεγάλη σημασία, ιδιαίτερα όταν η «μεγάλη εικόνα» δεν αφήνει περιθώρια για παρερμηνείες. Αυτό ισχύει και για τη συνάντηση της 4ης Δεκεμβρίου, που αναλώθηκε σε παράλληλους μονολόγους. Σύμφωνα με έναν εκ των παρισταμένων, ο κ. Ερντογάν ξεδίπλωσε την πάγια τουρκική ατζέντα επί όλων των θεμάτων, διανθισμένη με λεκτικές επιθέσεις για το Μεταναστευτικό, όπου ουσιαστικά επιχείρησε να μεταφέρει στην Ελλάδα την ευθύνη για ζητήματα που απορρέουν από τη Δήλωση ΕΕ – Τουρκίας του Μαρτίου του 2016, όπως π.χ. την αργή καταβολή των υπεσχημένων κοινοτικών κονδυλίων, αλλά επίσης τη μη απελευθέρωση του καθεστώτος θεωρήσεων. Αν σε αυτό προστεθούν και οι αναφορές του τούρκου προέδρου, όπως ο ίδιος αργότερα τις αποκάλυψε, ότι η χώρα μας είναι καταφύγιο τρομοκρατών (ιδιαίτερα γκιουλενιστών αλλά και της εξτρεμιστικής κουρδικής οργάνωσης DHKP-C), γίνεται εύκολα αντιληπτό ότι γέφυρες συνεννόησης ήταν δύσκολο να οικοδομηθούν.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Έχετε ήδη συνδρομή;Μπορείτε να συνδεθείτε από εδω
Είσοδος
