Το πολιτικό σκηνικό που βγαίνει από την καραντίνα μόνο δικομματικό δεν μοιάζει. Σε όλες τις δημοσκοπήσεις η ΝΔ ξεπερνά το 40%. Ο ΣΥΡΙΖΑ κινείται στο 20%. Μαζί με το Κίνημα Αλλαγής, μια και γίνεται συζήτηση για μέτωπα, δεν ξεπερνούν το 26%. Και τα δύο κόμματα, αυτή την περίοδο, εκπέμπουν εικόνα αναζήτησης αντιπολιτευτικού βηματισμού αλλά και ιδεολογικού στίγματος. Αφήνουν, έτσι, περιθώρια στον Κυριάκο Μητσοτάκη να εδραιώσει τη σχέση που απέκτησε στις τελευταίες εκλογές με ένα προοδευτικό κοινό που δεν είχε ιδιαίτερους ιδεολογικούς και εκλογικούς δεσμούς με τη ΝΔ.
Η αμηχανία του Αλέξη Τσίπρα είναι, έως έναν βαθμό, κατανοητή. Η κρίση στον Εβρο και ο πόλεμος κατά του κορωνοϊού, που πήραν διαστάσεις εθνικής προσπάθειας, δεν άφηναν αντιπολιτευτικά περιθώρια και τα ανακλαστικά που επέδειξε η κυβέρνηση ενίσχυσαν το ηγετικό προφίλ του Πρωθυπουργού. Ωστόσο, και ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης δεν αξιοποίησε μια μεγάλη ευκαιρία που του δόθηκε. Θα μπορούσε να αναδείξει το νέο στίγμα του ΣΥΡΙΖΑ με την αντιπολιτευτική του στάση αντί να διαγκωνίζεται με τους «53+» και να παζαρεύει το ποσοστό των πασοκογενών στα κομματικά όργανα. Αυτό που καταφέρνει μέχρι στιγμής ο κ. Τσίπρας είναι να μεταδίδει την εικόνα του πολιτικού ηγέτη που επιχειρεί το ακατόρθωτο. Να ισορροπήσει ανάμεσα στην εντολή που του έδωσε το 32% του εκλογικού σώματος και στα θέλω ενός σκληρού κομματικού πυρήνα, με νοοτροπία του 3%, ο οποίος κρατά τα κλειδιά των οργανώσεων.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
