Αν οι πυρκαγιές ήταν υπόθεση κυβέρνησης, το θέμα είναι απλό. Θα αλλάζαμε κυβέρνηση.
Και εμείς. Και οι Ισπανοί. Και οι Ιταλοί. Και οι Πορτογάλοι. Ακόμη και οι Καναδοί ή όποιοι άλλοι πληρώνουν το βαρύ τίμημα της φωτιάς.
Αλλά δεν είναι. Και όταν καταλαγιάσουν οι φλόγες, όταν μαζευτούν οι αγωνιστές του Διαδικτύου και οι αντάρτες της παρλαπίπας, θα πρέπει επιτέλους να ασχοληθούμε σοβαρά.
Ολοι. Διότι δεν υπάρχει καμία ένδειξη ότι το επόμενο καλοκαίρι ή τα επόμενα καλοκαίρια θα αποφύγουμε μια αντίστοιχη ή χειρότερη κατάσταση. Ούτε ότι δεν θα επαναλάβουμε τα ίδια ανέξοδα και αδιέξοδα κατηγορητήρια.
Με αυτήν ή με οιαδήποτε άλλη κυβέρνηση.
Καλώς ή κακώς, ο πλανήτης και ειδικότερα η περιοχή μας πλήττονται από «ακραία θερμικά φαινόμενα», για να χρησιμοποιήσω έναν νεοεμφανιζόμενο όρο. Τα οποία επιτείνει η δυσκολία ή η αδυναμία διαχείρισής τους από έναν κρατικό και κοινωνικό μηχανισμό που δεν είναι και ο τελειότερος της ανθρωπότητας.
Τα υπόλοιπα τα ακούω βερεσέ.
Αν υπάρχουν εμπρηστές, να τους πιάσουν.
Αν υπάρχουν σενάρια αποσταθεροποίησης, να τα αποκαλύψουν.
Αν υπάρχουν «αλητήριοι» (που λέει ο αρμόδιος υπουργός) ή ασυνείδητοι, να ξεχειμωνιάσουν στη στενή.
Αν χρειάζονται ειδικά μέτρα, να ληφθούν.
Αλλά το πρόβλημα είναι πάνω από κάθε «ακραίο φαινόμενο βλακείας» που ξεπήδησε από τις στάχτες. Και προφανώς δεν προσφέρεται για μικροκομματική φασαρία.
Οχι επειδή δεν υπάρχουν πολιτικές πλευρές στη διαχείριση μιας κρίσης, άρα και ευθύνες. Αλλά επειδή, αν μείνουμε σε αυτές, δεν θα έχουμε κάνει το βήμα που χρειάζεται ένα πρόβλημα το οποίο ήδη μας ξεπερνάει.
Συνεπώς η κυβέρνηση δεν είναι μόνη, όλοι έχουμε ευθύνη. Αλλά είναι αντιμέτωπη με τον εαυτό της. Και αυτός δεν έδειξε την καλύτερη πλευρά του το τελευταίο δίμηνο.
Από εκεί και πέρα φυσικά ο Σεπτέμβριος φέρνει (όπως συνήθως) την πραγματική πολιτική στο προσκήνιο. Και σχεδόν αυτομάτως τα «ακραία φαινόμενα» περνούν σε δεύτερη μοίρα.
Η οικονομία, η ασφάλεια, η κοινωνική συνοχή, η ανάπτυξη, η εκπαίδευση θα πάρουν αναντίρρητα το πάνω χέρι διότι αυτά αφορούν την ουσία της εθνικής μας ύπαρξης.
Ή τουλάχιστον έτσι ελπίζουμε.
Διότι ακόμη και αν τα ακραία καιρικά φαινόμενα υποχωρήσουν μαζί με τις εποχές που αλλάζουν, δεν είναι καθόλου βέβαιο ότι η σοβαρότητα και η λογική θα πάρουν αυτομάτως το πάνω χέρι.
Θέλει δουλειά πολλή.
