Η Ρωσία του αυταρχικού Πούτιν επιστρατεύει βιαίως, εξ εφέδρων, 300.000 πολίτες προκειμένου να υπηρετήσουν τον άδικο και κατακτητικό – αποτυχημένο έως τώρα – πόλεμο που επέλεξε εναντίον της Ουκρανίας. Ταυτόχρονα προετοιμάζει τη διεξαγωγή δημοψηφισμάτων στις κατεχόμενες περιοχές ώστε να προσδώσει νομιμοφάνεια στην προσάρτησή τους. Και μαζί απειλεί ολόκληρη την ανθρωπότητα με πυρηνικό πόλεμο επειδή απλώς συμπαραστέκεται και συνδράμει τον ουκρανικό λαό στην άμυνά του έναντι των εισβολέων. Ηδη αντιμετωπίζει έντονες αντιδράσεις στο εσωτερικό της χώρας του. Οι απειλούμενοι με επιστράτευση προσπαθούν να διαφύγουν σε τρίτες χώρες ή καταφεύγουν σε ανορθόδοξες πρακτικές προκειμένου να αποφύγουν την κατάταξή τους στον ρωσικό στρατό και άλλοι διαμαρτύρονται φωνάζοντας «στείλτε τον Πούτιν στα χαρακώματα», για να αντιμετωπίσουν τη βία και την κατοστολή του καθεστώτος. Επιπλέον η Ευρώπη και ο κόσμος όλος παρακολουθούν με αγωνία τα σπαράγματα μιας αποτυχημένης ηγεσίας, η οποία έχει χάσει τον έλεγχο και αντιδρά σπασμωδικά. Οι κίνδυνοι που απορρέουν από την αυταρχική, ανελεύθερη και αναθεωρητική ηγεσία του προέδρου Πούτιν είναι πολυσήμαντοι. Ηδη η Ευρώπη δοκιμάζεται ενεργειακά και πλέον είναι αντιμέτωπη με την αδιανόητη απειλή ενός πυρηνικού ολέθρου, αν ο ρώσος πρόεδρος επιχειρήσει, εν μέσω των πιθανών αδιεξόδων του, τη χρήση τακτικών πυρηνικών όπλων.
Την ίδια στιγμή σε ακόμη μία ανελεύθερη γωνιά του πλανήτη, στο κρίσιμο για την ειρήνη και την ασφάλεια στην πάντα εύφλεκτη Μέση Ανατολή Ιράν, οι γυναίκες μη αντέχοντας τη βία του αυταρχικού θεοκρατικού καθεστώτος πέταξαν τις μαντίλες και εξεγέρθηκαν πραγματικά, βγαίνοντας μαζικά στους δρόμους και διεκδικώντας απλά ελευθερία βούλησης και επιλογής. Αφορμή αποτέλεσε ο θάνατος μιας εικοσάχρονης γυναίκας που δέχθηκε βάναυση επίθεση στον δρόμο από τους φύλακες των ηθών του καθεστώτος επειδή ξέφυγε μια τούφα των μαλλιών της από τη θεοκρατική μαντίλα. Οι διαδηλώσεις γυναικών και ανδρών εκτείνονται σε όλη την ιρανική επικράτεια, αψηφούν τις δυνάμεις καταστολής και δεν κάμπτονται παρά τη βία και την προπαγάνδα των καθεστωτικών μουλάδων. Η επανάσταση των γυναικών κατά της μαντίλας δηλώνει τέλος ανοχής σε ένα καταπιεστικό και ανελεύθερο καθεστώς, το οποίο, από την επικράτησή του το 1979, δεν αναγνωρίζει δικαιώματα και ελευθερίες στις γυναίκες, τις θέλει απλώς δούλες και μανάδες και είναι έτοιμο να τις λιθοβολήσει αν τύχει και ερωτευθούν ή διεκδικήσουν ελευθερία ύπαρξης και επιλογής. Η αίσθηση που υπάρχει είναι ότι το εκεί θεοκρατικό καθεστώς τελεί υπό αίρεση και αμφισβήτηση. Κατά βάση υπερέβαλε εαυτόν επιμένοντας στον ακραίο φονταμενταλισμό του. Αγνόησε τόσο τις κοινές παραστάσεις του σύγχρονου κόσμου όσο και τις πολλαπλάσιες πλέον δυνατότητες επαφής και επικοινωνίας των πολιτών, και έτσι έσπασε τις κόκκινες γραμμές ανοχής της κοινωνίας. Πλέον αντιμετωπίζει κρίση ταυτότητας και δεν θα αντέξει αν επιμείνει στη βία και στην καταστολή.
Και στις δύο περιπτώσεις οι αυταρχικές ηγεσίες πληρώνουν το τίμημα της ανελευθερίας που επέβαλαν επί μακρόν στους λαούς τους. Η ελευθερία έκφρασης και επιλογής είναι δικαιώματα θεμελιακά των κοινωνιών. Και συνήθως μη εκτιμώμενα και μη αποτιμώμενα. Μόνο όταν χάνονται αναδεικνύεται η αξία τους. Ο Πούτιν υποστήριζε μέχρι πρότινος ότι η φιλελεύθερη Δημοκρατία έχει ξεπεραστεί, ότι είναι τάχα αδύναμη, ότι δεν μπορεί να προσφέρει πολλά στους λαούς που την επιλέγουν, παρά βρίσκεται σε διαδικασία παρακμής.
Ουδέν ψευδέστερον, το αντίθετο ακριβώς καταγράφεται τώρα. Τα αυταρχικά καθεστώτα και οι αυταρχικοί ηγέτες καταρρέουν, γιατί απλούστατα ενεργούν σε καθεστώς αυθαιρεσίας και αδιαφάνειας, χωρίς λογοδοσία και έλεγχο. Οι επόμενοι μήνες, ίσως και τα επόμενα χρόνια, θα κυριαρχηθούν από τέτοιες συγκρούσεις και εντάσεις. Πλέον δεν επιτρέπονται ανοχές, ούτε συμβιβασμοί με καθεστώτα αυταρχικά και ηγεσίες αντιδημοκρατικές που ορίζονται από τη βία και την αυθαιρεσία.
ΤΟ ΒΗΜΑ
