Σε μια σκηνή του κινηματογραφικού «Απρίλη» ο Νάνι Μορέτι παρακολουθεί στην τηλεόραση ένα προεκλογικό ντιμπέιτ. Η αγωνία είναι ζωγραφισμένη στο πρόσωπό του, κάποια στιγμή κρύβει με την παλάμη του τα μάτια του για να μη βλέπει αυτό που του φαίνεται μια συντριβή σε απευθείας μετάδοση, αλλά στο τέλος πετάγεται όρθιος: «Επιτέλους, πες κάτι!» φωνάζει στον υποψήφιο της Αριστεράς. «Πες κάτι αριστερό!».
Αν αξίζει να ανθολογηθεί η σκηνή δεν είναι επειδή ένας αριστερός σηκώθηκε από τον καναπέ του. Δεν είναι η πράξη που κάνει τη σκηνή μοναδική, αλλά η αιτία. Ο Μορέτι δεν εξεγείρεται απέναντι σε αυτόν που θα μπορούσε να είναι ο ταξικός του εχθρός ή έστω ο πολιτικός του αντίπαλος, αλλά απέναντι στην πολιτική του οικογένεια. Απέναντι στην αμηχανία της, στην αδυναμία της να αρθρώσει πολιτικό λόγο, την ανικανότητά της να ακουστεί πειστική. Η απελπισία του είναι τέτοια που σπάει ακόμη και τα ιδεολογικά στεγανά. «Επιτέλους, πες κάτι!» επιμένει. «Πες κάτι, ακόμη και αν δεν είναι αριστερό!» παρακαλεί τον αρχηγό του που μένει άφωνος απέναντι σε έναν καταιγιστικό αντίπαλο.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Έχετε ήδη συνδρομή;Μπορείτε να συνδεθείτε από εδω
Είσοδος
