Ξέρω. Είναι κυνικό. Κυνικό αλλά ακριβές. Εχω ακούσει πολλές φορές συναδέλφους να προτείνουν συνεντεύξεις με αστέρες του θεάματος ή της πολιτικής που βρίσκονται πια στη δύση της ζωής τους. Η πρόταση δεν πηγάζει μόνο από την άδολη πρόθεση μιας κουβέντας με κάποιον ξεχωριστό άνθρωπο. Η μακάβρια αλήθεια είναι πως συνοδεύεται συνήθως, ρητά ή σιωπηρά, από την ελπίδα η συνέντευξη που θα γίνει και να είναι και η τελευταία του συνεντευξιαζόμενου πριν εγκαταλείψει τον μάταιο τούτο κόσμο. Είναι βλέπετε η ματαιοδοξία του πράγματος στη μέση: Να πεθάνει ο άλλος, να γίνει η συνέντευξη «μνημείο», να παίζει η φάτσα μας στον αιώνα τον άπαντα.
Ελα όμως που καμιά φορά είναι άλλου είδους «θάνατοι» που χαρίζουν το ίδιο θλιβερό προνόμιο… Στις 14 Νοεμβρίου προβλήθηκε από το Μega η εκπομπή «Μεγάλη Εικόνα» με καλεσμένο τον πατέρα Αντώνιο Παπανικολάου. Η ιδέα μας ήταν απλή: Σε μια περίοδο όπου κατακλυζόμαστε από υποθέσεις ακραίας παιδικής κακοποίησης, ψυχικής και σεξουαλικής, ας δείξουμε κάτι καλό. Μέσα σε όλο αυτό το σκοτάδι, ας θυμίσουμε κι ας θυμηθούμε πως υπάρχει και η άλλη πλευρά… Ξέρω. Η συγκυρία το κάνει τραγικά ειρωνικό όλο αυτό που σας περιγράφω. Αυτό όμως ήταν το νήμα της σκέψης που μας οδήγησε στον Κολωνό.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Έχετε ήδη συνδρομή;Μπορείτε να συνδεθείτε από εδω
Είσοδος
