Ξέρω. Είναι κυνικό. Κυνικό αλλά ακριβές. Εχω ακούσει πολλές φορές συναδέλφους να προτείνουν συνεντεύξεις με αστέρες του θεάματος ή της πολιτικής που βρίσκονται πια στη δύση της ζωής τους. Η πρόταση δεν πηγάζει μόνο από την άδολη πρόθεση μιας κουβέντας με κάποιον ξεχωριστό άνθρωπο. Η μακάβρια αλήθεια είναι πως συνοδεύεται συνήθως, ρητά ή σιωπηρά, από την ελπίδα η συνέντευξη που θα γίνει και να είναι και η τελευταία του συνεντευξιαζόμενου πριν εγκαταλείψει τον μάταιο τούτο κόσμο. Είναι βλέπετε η ματαιοδοξία του πράγματος στη μέση: Να πεθάνει ο άλλος, να γίνει η συνέντευξη «μνημείο», να παίζει η φάτσα μας στον αιώνα τον άπαντα.
Ελα όμως που καμιά φορά είναι άλλου είδους «θάνατοι» που χαρίζουν το ίδιο θλιβερό προνόμιο… Στις 14 Νοεμβρίου προβλήθηκε από το Μega η εκπομπή «Μεγάλη Εικόνα» με καλεσμένο τον πατέρα Αντώνιο Παπανικολάου. Η ιδέα μας ήταν απλή: Σε μια περίοδο όπου κατακλυζόμαστε από υποθέσεις ακραίας παιδικής κακοποίησης, ψυχικής και σεξουαλικής, ας δείξουμε κάτι καλό. Μέσα σε όλο αυτό το σκοτάδι, ας θυμίσουμε κι ας θυμηθούμε πως υπάρχει και η άλλη πλευρά… Ξέρω. Η συγκυρία το κάνει τραγικά ειρωνικό όλο αυτό που σας περιγράφω. Αυτό όμως ήταν το νήμα της σκέψης που μας οδήγησε στον Κολωνό.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
