Πριν από τρεις δεκαετίες είχα ταχθεί υπέρ της καθιέρωσης και στη χώρα μας της αποτέφρωσης ως εναλλακτικού τρόπου εξαφανίσεως του λειψάνου, υποστηρίζοντας ότι τελικώς τούτο συνιστά «ζήτημα θρησκευτικής ελευθερίας» («Το Βήμα», 15.11.1992, σ. Α18). Χρειάστηκαν πολυετείς αγώνες για να πειστεί ο νομοθέτης να καθιερώσει (2006) την αποτέφρωση, αλλά μόνο για τους μη ορθοδόξους! Και άλλες τόσες προσπάθειες για να άρει την προφανή αντισυνταγματικότητα (2014) και να επιτρέψει την αποτέφρωση χωρίς πιστοποιητικά «θρησκευτικών» φρονημάτων.
Η νομοθετική ρύθμιση, που με τόσες δυσκολίες επιτεύχθηκε, ήταν όμως πρακτικά ανέφικτη, καθώς δεν υπήρχε στη χώρα μας εγκατάσταση για αποτεφρώσεις. Οι φιλότιμες προσπάθειες κάποιων δημάρχων, της Αθήνας, της Θεσσαλονίκης και της Πάτρας, δεν κατόρθωσαν να υπερνικήσουν τελικώς γραφειοκρατικά εμπόδια και προπάντων τις αντιδράσεις της διοικούσας Εκκλησίας…
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
