Δεν χρειάστηκε καν να ξημερώσει. Ηδη από τις πρώτες ώρες της 1ης Μαρτίου είχε γίνει αντιληπτό πως, αν και ακριβής, ο όρος «σιδηροδρομικό δυστύχημα» ήταν πολύ ουδέτερος για να περιγράψει αυτό που είχε συμβεί στα Τέμπη. Ηταν εθνική τραγωδία. Οχι μόνο επειδή 57 άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους. Ούτε επειδή στην πλειονότητά τους ήταν νέοι. Αλλά επειδή μαζί με αυτόν τον αδόκητο και άδικο θάνατο ξύπνησαν πολλοί από τους εθνικούς μας εφιάλτες.
Ξύπνησε και η εθνική μας μνήμη ανατρέχοντας αναπόφευκτα σε άλλες εθνικές τραγωδίες που ζήσαμε μόνο τις τελευταίες δεκαετίες. Πόσοι άνθρωποι χάθηκαν σε καιρό ειρήνης που δεν θα έπρεπε να είχαν χαθεί αν αυτό το κράτος προσέφερε εκείνες τις δικλίδες ασφαλείας που προστατεύουν στοιχειωδώς τη ζωή; Πόσοι άνθρωποι θα χαίρονταν ακόμη τη ζωή τους και πόσοι από τους οικείους τους τη δική τους εάν είχαμε πιο ασφαλή πλοία, πιο ανθεκτικά κτίρια, καλύτερες υπηρεσίες πολιτικής προστασίας και αυστηρότερους ελέγχους;
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
