ΖΩΗ ΕΙΝΑΙ…

εν διεκδικώ εγκυρότητα στην άποψή μου περί αισθητικής, όμως θα τολμήσω να πω ότι ο εορταστικός διάκοσμος της πρωτεύουσας είναι εξαιρετικός. Ειδικά στη Βασιλίσσης Σοφίας. Ομως για να τον απολαύσεις θα πρέπει να είσαι είτε πεζός είτε να οδηγήσεις στη λεωφόρο τις μικρές ώρες της ημέρας. Ετσι και είσαι στο καθημερινό μποτιλιάρισμα δεν χρειάζεσαι τα λαμπάκια του δρόμου. Εχουν ήδη ανάψει τα δικά σου. Τώρα θα μπορούσα να σας σερβίρω ένα copy-paste παρελθόντων ετών (και από πραγματικά καλούς γραφιάδες) για τη μελαγχολία των γιορτών. Δεν είμαι τόσο φυγόπονος, ούτε έχω σκοπό να σας πω αυτό. Διασχίζοντας, όμως, τη φωτισμένη λεωφόρο, αναρωτιέμαι πώς θα φαίνονται τα φώτα της γιορτής μέσα από τα νοσοκομεία που βρίσκονται στις όχθες της. Ισως και να είναι τα μοναδικά φώτα που κάνουν το σκοτάδι πιο μαύρο. Αν τα βλέπεις από το παράθυρο ενός νοσοκομείου αισθάνεσαι ότι δεν σε αφορούν, νιώθεις παράταιρος στην εικόνα της γιορτής, λες ότι αυτά τα φώτα μεγαλώνουν τις σκιές που βλέπεις στο δωμάτιο. Αλλά δεν είσαι και ο μόνος. Εκεί έξω υπάρχουν χιλιάδες άνθρωποι που και αυτοί, όπως και εσύ, την παλεύουν δύσκολα, επιπλέουν σε μία θάλασσα άγχους και κατάθλιψης χάρη στα φάρμακα που τους επιτρέπουν να αντέχουν.

Υπάρχουν δύο έρευνες που μου έκαναν τεράστια εντύπωση. Η πρώτη έρευνα έρχεται από τον ΟΟΣΑ και επισημαίνει ότι στην Ελλάδα σημειώθηκε τεράστια μείωση στην κατανάλωση αλκοόλ. Την προηγούμενη χρονιά αυτοί που ήπιαν λιγότερο ήμασταν εμείς και οι Ουκρανοί. Και, εντάξει, για τους Ουκρανούς δεν χρειάζεται και σκέψη, λογικό είναι. Τι συνέβη στην Ελλάδα; Σίγουρα δεν καταγράφεται η κατανάλωση αλκοόλ που παράγεται τοπικά και δεν διακινείται από το κύκλωμα του επίσημου εμπορίου. Ας πούμε η τσικουδιά στην Κρήτη ή το τσίπουρο σε πολλές περιοχές της χώρας. Υπό αυτή τη συνθήκη ίσως βρεις ολόκληρα χωριά όπου η επίσημη κατανάλωση αλκοόλ αφορά μόνο μερικές μπίρες. Το κρασί και το τσίπουρο σερβίρονται χύμα. Υπάρχει πρόβλημα, αλλά δεν καταγράφεται.