Ο Κώστας Σημίτης αναμφίβολα άφησε έντονη τη σφραγίδα του στη μεταπολιτευτική ιστορία της χώρας μας. Ηταν ένας ευρωπαϊστής πολιτικός που διακρινόταν για το ήθος, τη σεμνότητα και την παιδεία του, που πολέμησε τον λαϊκισμό και προσπάθησε να εκσυγχρονίσει το ελληνικό κράτος.
Ηξερε πού ήθελε να πάει τη χώρα, θέτοντας ως εθνικό στόχο τον ευρωπαϊκό εκσυγχρονισμό της. Μετά βεβαιότητας η είσοδος της Ελλάδας στην ΟΝΕ και η ένταξη της Κύπρου στην ΕΕ ήταν επιτεύγματα μεγάλης εθνικής σημασίας.
Συνετός και μεθοδικός, υπηρέτησε τη χώρα με αφοσίωση και όραμα, ως ηγέτης μιας εποχής που απαιτούσε δύσκολες αποφάσεις και βαθιές μεταρρυθμίσεις. Είχε το θάρρος να προχωρήσει σε αλλαγές που, αν και δεν ήταν πάντα δημοφιλείς, έθεταν τα θεμέλια για τη βελτίωση της ελληνικής οικονομίας και τη θωράκιση των θεσμών.
Προσωπικά συνεργάστηκα με τον Κώστα Σημίτη ως δήμαρχος Αθηναίων και ομολογώ ότι η συνεργασία μας υπήρξε άψογη, καθώς δεν με αντιμετώπισε ποτέ ως στέλεχος αντίπαλου κόμματος. Αν κάτι σε εντυπωσίαζε, ήταν ότι σε άκουγε πραγματικά (σπανίως οι πρωθυπουργοί ακούν).
Στο ερώτημα που πολλοί θέτουν εάν ο Κώστας Σημίτης ανέχθηκε τη διαφθορά και απέφυγε να συγκρουστεί προκειμένου να προχωρήσουν κομβικές μεταρρυθμίσεις καθοριστικές για την πορεία της ελληνικής οικονομίας, όπως για παράδειγμα η αλλαγή του Ασφαλιστικού, θα έλεγα ότι επέδειξε ατολμία απέναντι στους εσωκομματικούς αντιπάλους.
Επέλεξε την εσωκομματική νηνεμία από τη σύγκρουση, ενδεχομένως επειδή γνώριζε ότι προσπαθούσε να αλλάξει μερικώς το DNA του ΠαΣοΚ και αυτό δεν ήταν μια εύκολη διαδικασία.
Μάλιστα μετά το συνέδριο του ΠαΣοΚ το μήνυμα της ενότητας μεταφράστηκε σε μήνυμα αυτονομίας του υπουργείου Αμυνας και του Ακη Τσοχατζόπουλου, με ό,τι αυτό συνεπάγεται για τις υποθέσεις διαφθοράς και φαυλότητας που αποκαλύφθηκαν στη συνέχεια.
Το χιουμοριστικό σχόλιο της εποχής των εκλογών του 2000, «θα ψηφίσω Σημίτη, αλλά φοβάμαι ότι θα βγει ΠαΣοΚ», αποτυπώνει εύστοχα αυτή την αντίθεση. Ο Σημίτης δεν εξέφραζε το τυπικό ύφος του κόμματος που ηγούνταν. Αντίθετα, ενσάρκωνε μια εκσυγχρονιστική παρένθεση σε ένα ΠαΣοΚ που, για τους περισσότερους παραδοσιακούς του ψηφοφόρους, ήταν ταυτισμένο με τον λαϊκισμό του Ανδρέα Παπανδρέου.
Σε κάθε περίπτωση ο ιστορικός του μέλλοντος θα αξιολογήσει με νηφαλιότητα το έργο και τις επιλογές του Κώστα Σημίτη.
