Ευτυχώς η εποχή του «ή τους τελειώνουμε ή μας τελειώνουν» του μακρινού 2015 έχει παρέλθει, θέλω να πιστεύω, ανεπιστρεπτί διότι το μόνο που κατάφερε ήταν να ρίξει στο σώμα της ελληνικής κοινωνίας πολύ περισσότερο δηλητήριο από όσο μπορούσε να αντέξει.
Επίσης οι εποχές που ο κλασικός δικομματισμός συμβόλιζε όλα τα κακά της πολιτικής μας μοίρας και το να είσαι με το δίπολο σε έκανε «φλώρο», «ντεμοντέ» και «συντηρητικό» και πάλι έχει ξεπεραστεί ως αντίληψη και οι απαντήσεις δίνονται διά της απλής παρατηρήσεως, αρκεί να ρίξει κανείς μια ματιά στην τρέχουσα σύνθεση της ελληνικής Βουλής.
Αρα, με τούτα και με εκείνα, σε επίπεδο επικοινωνίας η εικόνα του Κυριάκου Μητσοτάκη να συνομιλεί με τον αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης και πρόεδρο του ΠαΣοΚ Νίκο Ανδρουλάκη χωρίς να πιάνονται στα χέρια λειτούργησε μάλλον ανακουφιστικά για ένα μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας.
Σε επίπεδο θεσμικό επίσης έγινε το πρώτο βήμα για την επιστροφή στην κανονικότητα, δηλαδή οι πολιτικοί αρχηγοί να μπορούν να συνομιλούν είτε μπροστά στις κάμερες είτε και πίσω από αυτές και να σηκώνουν το τηλέφωνο όταν αυτό χρειάζεται. Ο Νίκος Ανδρουλάκης, για ένα κεντρώο κοινό, πήρε πόντους θεσμικότητας από τη συνάντηση και ας απέφυγε ο Κυριάκος Μητσοτάκης να τον συναντήσει στο Μέγαρο Μαξίμου για να μην του κάνει «δώρο» την εικόνα να ανεβαίνει τα σκαλοπάτια… Ως εδώ καλά λοιπόν.
Ομως από αυτό το σημείο μέχρι εκείνο όπου η κυβέρνηση με τη ρητορική της επιβάλλεται στην αντιπολίτευση υπάρχει απόσταση. Φαίνεται ότι οι κατηγορίες του Μαξίμου περί «πράσινου ΣΥΡΙΖΑ» έπιασαν τόπο στη Χαριλάου Τρικούπη συνδυαστικά και με κάποιες δημοσκοπήσεις. Την πήραν πολύ στα σοβαρά αυτή την κατηγορία και αποφάσισαν δυναμικά να την αντιμετωπίσουν δείχνοντας τη διαφορά τους. Και η αλήθεια είναι ότι μετά τη συνάντηση στη Βουλή τα περί «πράσινου ΣΥΡΙΖΑ» κόπηκαν από τη Νέα Δημοκρατία.
Ο κυβερνητικός εκπρόσωπος, ερωτηθείς αν η κυβέρνηση παίρνει πίσω τους χαρακτηρισμούς, απάντησε «δεν είμαστε δογματικοί και αν συμβαίνει κάτι θετικό το αναγνωρίζουμε». Ως προς το σκέλος της τοξικότητας, το ΠαΣοΚ δεν έχει δώσει τέτοια δείγματα».
Δηλαδή αν το ΠαΣοΚ στηρίξει την αναθεώρηση του άρθρου 16 για τα πανεπιστήμια είναι σοβαρό και θεσμικό, αλλά αν προτείνει τη μείωση του ΦΠΑ στα τρόφιμα είναι «έξαλλο», «λαϊκιστικό» και «πράσινος ΣΥΡΙΖΑ»; Επίσης από πότε η παρακολούθηση ενός πολιτικού αρχηγού είναι ένα «προσωπικό» του ζήτημα και δεν είναι «θεσμικό» να συζητούνται «προσωπικά» ζητήματα; Μόνο προσωπικό του ζήτημα δεν είναι. Είναι ζήτημα συλλογικό, δημοκρατίας και κατ’ εξοχήν θεσμικό. Με λίγα λόγια, καλές οι συναινέσεις, ωραίο και το ταγκό που θέλει δύο, αλλά δεν μπορεί να σφυρίζει η κυβέρνηση και να χορεύει το ΠαΣοΚ.
