Ανταλλάξαμε πολλές ευχές αυτές τις ημέρες. Κι έχουν όλες τους αξία, ακόμη κι αν μετά από δύο εβδομάδες γιορτών φτάνουμε πια να τις προφέρουμε σχεδόν μηχανικά. Υγεία και χαρά, είναι η δική μου αγαπημένη. Αντε και λεφτά, να υπάρχουν για να έχουμε λιγότερο άγχος κι έτσι και τύχει καμιά στραβή στους ανθρώπους μας κάπως να μπορούμε να βοηθήσουμε. Τι θα διαλέγαμε όμως αν είχαμε να απευθύνουμε μία μόνο ευχή για την Ελλάδα; Τι θα σκεφτόμασταν, τι θα μας ευχόμασταν, αν έπρεπε να αφήσουμε τον καθένα μας ξεχωριστά και να μας δούμε ως σύνολο;
Την ιδέα μού την έδωσαν τα οικογενειακά τραπέζια των ημερών και κυρίως η ανάμνηση των αντίστοιχων συγκεντρώσεων του παρελθόντος. Θυμάστε… Εκείνες τις θορυβώδεις μαζώξεις που έφερναν πολλούς γύρω από ένα τραπέζι με την ίδια πάντα σιωπηρή συμφωνία: Να περάσουμε καλά και να μείνουμε στην επιφάνεια. Να φροντίσουμε, δηλαδή, να μην ξύσουμε καμία πληγή, να μην αναφέρει κανείς κάποιο από τα «δύσκολα» θέματα του σογιού και χαλάσει τη διάθεση «τέτοιες μέρες».
Επειδή λοιπόν, δεκαετίες τώρα, ο ίδιος άγραφος κανόνας μοιάζει να διέπει και τον δημόσιο διάλογο στην Ελλάδα, δεν θα ήταν κακή ευχή να απαλλαγούμε επιτέλους από δαύτον. Να είναι το 2025 το έτος που θα μας βρει να τερματίζουμε τη βολική αλλά και καταστροφική μας αυτολογοκρισία.
Πεδία δόξης λαμπρά το Δημογραφικό σε συνδυασμό με το Μεταναστευτικό, αλλά και τα ελληνοτουρκικά. Και στις δύο αυτές θεματικές, με τη χρόνια «συνενοχή» πολιτικών, δημοσιολογούντων, δημοσιογράφων και πάσης φύσεως ειδικών, η ελληνική κοινή γνώμη έχει γαλουχηθεί να απορρίπτει τον ρεαλισμό και να εμμένει σε θέσεις απόλυτες, εξωπραγματικές, ανεφάρμοστες, ατελέσφορες και ως εκ τούτου εθνικά παντελώς επιζήμιες.
Οσο, για παράδειγμα, επιμένουμε να κλείνουμε τα μάτια στο δημογραφικό μας τέλος, που με μαθηματική ακρίβεια πλησιάζει, και όσο πιστεύουμε πως θα λυθεί με τις νταντάδες της γειτονιάς και τα επιδόματα γέννας τόσο το χειρότερο για τη χώρα και το μέλλον της. Οσο δεν τολμά κανείς να μιλήσει σοβαρά για ενσωμάτωση μεταναστών, το ίδιο.
Κάτι αντίστοιχο ισχύει και στα ελληνοτουρκικά. Οσο επιμένουμε σε μια ασπρόμαυρη λογική, βαφτίζοντας μειοδότη όποιον τολμά να μιλάει με ρεαλισμό, τόσο το χειρότερο για εμάς. Ο λαϊκισμός βολεύει, δεν λέω. Αλλά καμία χώρα δεν θριάμβευσε ακολουθώντας τον.
Αν είχα μία μόνο ευχή να διαλέξω για εφέτος, θα ήταν αυτή: Το 2025 να σπάσουμε τα ταμπού, να βγάλουμε τις παρωπίδες που μας εμποδίζουν να δούμε την πραγματικότητα και να κάνουμε το καλύτερο για την Ελλάδα και τους Ελληνες.
Καλή χρονιά!
