Υπάρχει μια αφοπλιστική ειρωνεία στο ότι η ταινία Waltzing with Brando, με τον έξοχο Billy Zane, δεν καταγράφει τον Μάρλον Μπράντο της υποκριτικής μεγαλοφυΐας, αλλά τον Μπράντο της απουσίας. Τον άνδρα που αποσύρθηκε από το Χόλιγουντ, που αναζήτησε την εξιλέωση του μύθου του χτίζοντας ένα οικολογικό καταφύγιο στην Ταϊτή – μόνο για να συνειδητοποιήσει ότι η ίδια του η ύπαρξη ήταν μια φυλακή που δεν μπορούσε να διαφύγει.

Ο Μπράντο δεν ήταν ηθοποιός όπως τον φανταζόμαστε. Ηταν μια ζώσα αντήχηση, μια παραμορφωτική δύναμη που μετέτρεπε κάθε ρόλο σε φαινόμενο. Εισήγαγε μια επανάσταση στην υποκριτική τέχνη, εναρμονίζοντας την ερμηνεία με το εσωτερικό βίωμα, καταργώντας τη διάκριση ανάμεσα στον χαρακτήρα και τον άνθρωπο.

Από το Λεωφορείο ο Πόθος μέχρι τον Νονό, οι ερμηνείες του όρισαν ένα νέο μέτρο αυθεντικότητας, κάνοντας το κοινό να ξεχνά πως βλέπει παράσταση ή φιλμ. Στο Λεωφορείο ο Πόθος, ο Στάνλεϊ Κοβάλσκι δεν ήταν απλώς χαρακτήρας· ήταν μια ωμή ενέργεια, ένας ζωντανός αναγραμματισμός των στερεοτύπων του ανδρισμού.

Στο On the Waterfront, η ατάκα «I coulda been a contender» είναι μια επιφάνεια θλίψης, ένα εσωτερικό μνημείο όλων των χαμένων ευκαιριών. Και στον Νονό, ο Μπράντο έγινε η εμψύχωση μιας πατριαρχικής φιγούρας, βαρύς και ακατάλυτος, σαν να έφερνε στη ζωή μια μορφή από την αρχαία τραγωδία.

Ομως ο Μπράντο δεν ήταν μόνο οι ρόλοι του. Η προσωπική του ζωή ήταν γεμάτη ρήγματα και δράματα. Οι σχέσεις του με τις γυναίκες, τους γιους και τις κόρες του ήταν ταραχώδεις, με αποξενώσεις, απογοητεύσεις και ανίατα τραύματα. Η αυτοκτονία της κόρης του και η καταδίκη του γιου του για φόνο ήταν πληγές που ποτέ δεν έκλεισαν.

Στο Τελευταίο ταγκό στο Παρίσι, ο Μπράντο βυθίζεται στον πιο απογυμνωμένο του εαυτό. Ο Πολ είναι ένας άνδρας συντριμμένος από την απώλεια, ένας ζωντανός θρήνος που ανασύρει τον πιο βαθύ και ανελέητό του εαυτό, εκφράζοντας με ανυπέρβλητη ένταση την αέναη πάλη ανάμεσα στη συντριβή και τη νοσταλγία της λύτρωσης.

Η Ταϊτή ήταν η προσπάθειά του να αποδράσει, να οικοδομήσει έναν κόσμο χωρίς τον ίδιο τον Μπράντο. Αλλά το πρόβλημα ήταν ότι δεν μπορούσε να υπάρξει χωρίς να είναι ο ίδιος του ο μύθος.

Ο Μπράντο δεν έζησε απλώς –αναδιατύπωσε τη ζωή. Η υποκριτική του έγινε παρακαταθήκη, ένα αρχετυπικό πρότυπο που άλλαξε την τέχνη του θεάτρου και του κινηματογράφου. Και μέσα από αυτή τη διαδρομή μας έδειξε ότι το να ζεις είναι το πιο αβάσταχτο και βαθιά τραγικό έργο που μπορεί να αναλάβει ένας άνθρωπος.