Δεν υπάρχει άνθρωπος που να μη θέλει να μειωθεί ο χρόνος αναμονής των χειρουργείων. Για «εμβληματικό πρόγραμμα» μίλησε στη ΔΕΘ ο Πρωθυπουργός. Ας αφαιρέσουμε όμως λίγο το επικοινωνιακό περιτύλιγμα της κυβερνητικής (επαν)εξαγγελίας για απογευματινά χειρουργεία με χρήματα από το Ταμείο Ανάκαμψης, να δούμε τι μένει.
Μένει ένα σχήμα που όσο απλό είναι, άλλο τόσο είναι και παράδοξο:
Οι πολίτες που, λόγω της διαχρονικής ανικανότητας ή απροθυμίας του Κράτους να φτιάξει το σύστημα, περιμένουν χρόνια για να χειρουργηθούν, τώρα θα χειρουργηθούν απόγευμα με λεφτά του ΤΑΑ, λεφτά δηλαδή που παίρνει η χώρα για να «υλοποιήσει φιλόδοξες μεταρρυθμίσεις και επενδύσεις» που θα την κάνουν πιο βιώσιμη και ανθεκτική στην εποχή της πράσινης και ψηφιακής μετάβασης (όπως διαβάζει κανείς στην ιστοσελίδα της Κομισιόν).
Την ίδια ώρα, η ΠΟΕΔΗΝ ανακοινώνει πως «το 40% των χειρουργικών αιθουσών της χώρας είναι κλειστές λόγω έλλειψης κυρίως νοσηλευτικού προσωπικού». Εχουμε δηλαδή εξοπλισμένα χειρουργεία, έτοιμα στα δημόσια νοσοκομεία μας, αλλά σχεδόν τα μισά τα κρατάμε κλειστά. Οταν ρώτησα τον υπουργό για το θέμα, απάντησε πως στην Πορτογαλία οι αναμονές είναι περισσότερες. (Να λέμε κι ευχαριστώ δηλαδή.) Πως πουθενά το σύστημα δεν δουλεύει στο 100%, πως υπάρχει διεθνώς έλλειψη αναισθησιολόγων και νοσηλευτών και εν πάση περιπτώσει πως μόνο στη Σκανδιναβία είναι καλύτερα τα πράγματα και δεν μπορούμε να συγκρινόμαστε με χώρες πιο πλούσιες από τη δική μας.
Μισό λεπτό όμως. Την περασμένη εβδομάδα μάθαμε πως αυτά τα δωρεάν (με ευρωπαϊκά λεφτά δηλαδή) χειρουργεία θα γίνονται με κουπόνι και σε ιδιωτικά νοσοκομεία. Και ιδού πώς δημιουργήθηκε άλλη μια νέα αγορά για τους ιδιώτες στην Υγεία. Θα περίμενε κανείς, η μέριμνά μας να είναι να λειτουργήσει αυτό το 40% των εξοπλισμένων χειρουργείων μας που τα έχουμε πληρώσει και μένουν κλειστά.
Να κάνουμε μια άσκηση; Ας πάρουμε το Αττικόν. Η ΠΟΕΔΗΝ λέει πως από τα 14 χειρουργεία λειτουργούν τα 7. Να δούμε τι θα συνέβαινε αν αντί για κουπόνια στα ιδιωτικά νοσοκομεία καταφέρναμε να λειτουργήσουν όχι και τα 14, αλλά τα 12; Πέντε αίθουσες περισσότερες. Επί 3 χειρουργεία η κάθε αίθουσα την ημέρα, όπως μου είπε η πρόεδρος της ΕΙΝΑΠ, επί είκοσι εργάσιμες ημέρες τον μήνα; Τριακόσια χειρουργεία περισσότερα τον μήνα. Μόνο από ένα νοσοκομείο και χωρίς καν να φτάσει το 100% της δυναμικότητάς του.
Δεν είναι προτιμότερο από ένα «τσιρότο» για να αποσυμφορηθεί το σύστημα, μέχρι την επόμενη φορά που οι αναμονές θα φτάσουν στον Θεό; Γιατί θα φτάσουν.
Αν δεν αλλάξει το σύστημα, πώς θα εκλείψουν τα χρόνια προβλήματά του; Το ίδιο και για τη χώρα. Αν δεν αλλάξει, πώς θα εκλείψουν τα χρόνια προβλήματά της;
