O Στέφανος Κασσελάκης φιλοξενήθηκε τηλεοπτικά από τον Νίκο Χατζηνικολάου. Στο πλαίσιο της εκπομπής προβλήθηκε και συνέντευξη του Τάιλερ Μακμπέθ. Και αναρωτήθηκα αν με τον Τάιλερ τα πράγματα θα ήταν καλύτερα. Διόλου απίθανο. Θα μπορούσε να είναι και ο Τάιλερ.
Αλλωστε ξέρει τη χώρα και τον ΣΥΡΙΖΑ όσο και ο σύζυγός του. Επίσης σίγουρα μιλάει καλύτερα αγγλικά από τον Μητσοτάκη, κατά το κριτήριο που έθεσε ο Στέφανος Κασσελάκης όταν μας συστήθηκε. Συν τοις άλλοις, γνωρίζει πώς να προσφέρει τις πρώτες βοήθειες, δεξιότητα που ίσως εκτιμηθεί δεόντως στο εγγύς μέλλον στις συνεδριάσεις των κομματικών οργάνων. Οποιος βρέθηκε στη συνεδρίαση της Κεντρικής Επιτροπής δεν μπορεί να μη συμφωνήσει. Εκεί απέκτησε νέα διάσταση η έννοια του πολιτικού πρόσφυγα. Τι είναι, άλλωστε, ο Τσακαλώτος, ο Φίλης, όλη η «Ομπρέλα»; Πρόσφυγες της πολιτικής. Ηρθε κάποιος και τους πέταξε έξω από το σπίτι τους. Σκληρό. Εχεις καταπιεί τον Βαρουφάκη, έχεις χωνέψει τον Καμμένο, έκανες kolotoumba, υπερασπίστηκες μνημόνιο και τώρα ψάχνεις κόμμα Airbnb για τις ευρωεκλογές.
Ολοι αυτοί – και εμείς μαζί τους – κάνουν ένα σημαντικό λάθος. Προσεγγίζουν τον Κασσελάκη και όσα λέει με όρους συμβατικούς, που δεν έχουν πλέον θέση στο πολιτικό σύμπαν του ΣΥΡΙΖΑ. Συζητούν για το δημοσιονομικό «μαξιλάρι» ή τη θέση για τον φράχτη στον Εβρο. Ομως η κουβέντα, στο εσωτερικό του κόμματος, γίνεται πλέον σε άλλη, σε μια καινούργια γλώσσα. Τα παλιά πάνε στο καλό ή στον διάολο. Ο ΣΥΡΙΖΑ θυμίζει εκείνες τις χρεοκοπημένες εισηγμένες εταιρείες που, στο καιρό της χρηματιστηριακής φούσκας, τις αγόραζαν κοψοχρονιά για να στεγάσουν άλλες δραστηριότητες. Επαιρναν κλωστήρια και έβαζαν μέσα γενικό εμπόριο. Αυτό έκανε και ο Κασσελάκης. Πριν από 25 χρόνια θα αγόραζε «Χαλυβδόφυλλα». Τώρα βρήκε τον ΣΥΡΙΖΑ. Αν το δεις έτσι, τότε δεν σε εκπλήσσει τίποτα. Ο CEO προχωρεί σε εκκαθάριση στελεχών και αναδιατάσσει οργανικές λειτουργίες. Το έκανε και ο Μασκ όταν πήρε το Twitter. Ναι, τα κόμματα δεν είναι εταιρείες. Ομως ο Κασσελάκης το βλέπει ως μπίζνα και αυτό έχει σημασία.
Τον ακούω να λέει ότι θα γίνει πρωθυπουργός, θα εκπληρώσει το παιδικό του όνειρο. Και αναρωτιέμαι αν το πιστεύει στα αλήθεια. Διότι αν το πιστεύει, έχει πρόβλημα επαφής με την πραγματικότητα. Αν, από την άλλη, δεν το πιστεύει αλλά απλώς το λέει, τότε έχουμε μπροστά μας έναν άνθρωπο που, πράγματι, πάει να κάνει μία έξυπνη μπίζνα. Ενα προσωποπαγές και εν τέλει προσωπικό κόμμα, με brand που απαξιώνεται, αλλά διαθέτει ακόμα πιστό κοινό. Σε ποιον, αλήθεια, θα έπεφτε άσχημα αν ήταν ιδιοκτήτης ενός κόμματος ακόμα και στο 5% του εκλογικού σώματος; Εν ανάγκη, αν στραβώσουν πολύ τα πράγματα, κάθε απόγευμα υπάρχει πτήση για Νιούαρκ, ούτε μια ώρα από το Μανχάταν. Εκεί είναι η κανονική ζωή, εδώ είναι η περιπέτεια.
Α, είναι και ο Τσίπρας που επανεμφανίστηκε, αν και κάπως αργά. Ανησυχεί και κάνει συστάσεις. Υπάρχουν πολλοί για να ακούσουν, αλλά κανείς για να υπακούσει. Και ο Τσίπρας, με τη γνωστή έφεση προς τον καραμανλισμό, θυμίζει ταυτοχρόνως και τον Κωνσταντίνο της Πολιτείας και τον Κώστα της Ραφήνας. Ο Κωνσταντίνος ανησυχούσε. Ο Κώστας είναι της ταβέρνας. Μέσα σε δύο μέρες ο Τσίπρας τα συνδύασε και τα δύο. Αλλά περισσότερο θυμίζει Πάπα που δεν έχει ποίμνιο για να ευλογήσει. Σαν τον μακαρίτη τον Βενέδικτο. Δεν μπορεί να σταθεί δίπλα στους «άλλους», δεν γίνεται να στηρίξει και αυτό που συμβαίνει στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ. Τελείωσε η πολιτική, έμεινε το συναίσθημα. Ωραίο το γραφείο στην Αμαλίας, απέναντι είναι ο Εθνικός Κήπος, μπορεί με τις πάπιες να έχει να πει περισσότερα.
Στη δημοσκόπηση το ΠαΣοΚ είναι δεύτερο. Αυτό είχε να συμβεί πάνω από δέκα χρόνια. Αν μιλούσαμε με ποδοσφαιρικούς όρους, τώρα θα λέγαμε ότι τον Ιανουάριο ο Ανδρουλάκης πρέπει να φέρει δυο παικταράδες να σαρώσουν στα πάνελ. Αλλά και αυτό δεν θα ήταν αρκετό. Διότι η σοβαρή ανάκαμψη για το ΠαΣοΚ θα έρθει αν αρχίσει να συνομιλεί με τους κεντρώους που πηγαίνουν αγκαζέ με τον Μητσοτάκη, ο οποίος, παρεμπιπτόντως, περνάει ευτυχισμένες μέρες. Για αυτό και η ενίσχυση που δίνει για τα Χριστούγεννα. Δεν είναι επίδομα αυτό. Κέρασμα είναι.
