Το σκηνικό: Αλλη μία πρόταση δυσπιστίας στη Βουλή για την τραγωδία των Τεμπών. Οι αντιπαραθέσεις οξείες, οι τόνοι υψηλοί, οι κατηγορίες βαριές. Η κυβέρνηση κατηγορεί τον ΣΥΡΙΖΑ για υποκρισία, θυμίζοντας τη διαχείριση της τραγωδίας στο Μάτι. Η αντιπολίτευση ανταπαντά ότι η Νέα Δημοκρατία συγκάλυψε τις ευθύνες για τους 57 νεκρούς.
Ατάκες, χειροκροτήματα, διαξιφισμοί, κινήσεις εντυπωσιασμού, όπως το κινητό που έβγαλε ο κ. Σκέρτσος για να θυμίσει τη στημένη σύσκεψη τη νύχτα του Ματιού. Και να πει τι άραγε; Το γεγονός ότι οι ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ πράγματι διαχειρίστηκαν άθλια εκείνη την τεράστια καταστροφή αποδεικνύει με κάποιον τρόπο ότι η κυβέρνηση δεν έκανε όσα της καταλογίζουν στα Τέμπη; Οχι βέβαια. Ποιος έκανε τη χειρότερη συγκάλυψη; Ποιος επέδειξε μεγαλύτερο κυνισμό απέναντι σε μια πολύνεκρη καταστροφή για να μειώσει το πολιτικό του κόστος; Στην πραγματικότητα, για εμάς τους παρατηρητές της διαδικασίας, ώρες-ώρες μοιάζει στη Βουλή να μετράνε ακριβώς αυτό.
Ομως, το ερώτημα δεν είναι ποιος κερδίζει τις εντυπώσεις μέσα στο Κοινοβούλιο. Αυτό είναι ένα παλιακό, ξεπερασμένο ζητούμενο. Το καίριο ερώτημα είναι αν η διαδικασία στη Βουλή, όπως γίνεται, αφορά την κοινωνία.
Πριν από λίγες μέρες ένα εκατομμύριο άνθρωποι βγήκαν στους δρόμους στη μεγαλύτερη κινητοποίηση των τελευταίων δεκαετιών. Βγήκαν με μωρά στα καρότσια, μικροί, μεγάλοι, ολόκληρες οικογένειες, παρέες. Βγήκαν με ηρεμία και άφησαν την εκκωφαντική τους σιωπή να στείλει ένα μήνυμα ηχηρό και συγκεκριμένο. Ακόμη και η εικόνα των συγκεντρώσεων έδωσε ένα διαφορετικό υπόδειγμα.
Αντιθέτως στη Βουλή τα κόμματα διαλέγονται με τον μόνο τρόπο που ξέρουν. Μπροστά σε μια κοινή γνώμη που ζητάει σεβασμό, αποτελεσματικότητα, διαφάνεια, δικαιοσύνη, λογοδοσία, θεσμική ακεραιότητα και σαφείς απαντήσεις το πολιτικό σύστημα κινείται σε ρυθμούς business as usual και η κυβέρνηση ειδικότερα εμμένει στον δρόμο που την έφερε ως εδώ: να παρουσιάζεται ως η μόνη ορθολογική δύναμη προόδου που καλείται να υπερασπιστεί την «αλήθεια» μέσα σε ένα πέλαγος συνωμοσιολογίας και μικροκομματικής σπέκουλας. Η απουσία ενσυναίσθησης είναι κραυγαλέα.
Η τραγωδία των Τεμπών όμως αποδεικνύεται πως ήταν ένα σημείο καμπής. Ή το πολιτικό προσωπικό της χώρας θα αφουγκραστεί το αίτημα των πολιτών και θα επανεφεύρει τον εαυτό του ή θα πάψει να τους αφορά. Θα μείνει εκτός πραγματικότητας, άσχετο και ασήμαντο. Και αν αυτή η ανάγνωση είναι σωστή, τότε η μεγαλύτερη απειλή για τη σταθερότητα και το μέλλον της χώρας δεν είναι ούτε η κυβερνητική φθορά ούτε η αντιπολιτευτική ανεπάρκεια. Είναι αυτή ακριβώς η αποσύνδεση της πολιτικής από την κοινωνία. Ποιος ξέρει πόσο απέχουμε από αυτό σήμερα;
