Το 2018 ξεκίνησε ελπιδοφόρο, γεμάτο προσδοκίες και υποσχέσεις για οριστική έξοδο από τη μεγάλη οικονομική κρίση που μας καταδιώκει την τελευταία δεκαετία.
Στη λήξη του και στην αυγή του ευτυχούς 2019 παραμένουμε δυστυχώς αντιμέτωποι με τις ίδιες πληγές και σχεδόν με τα ίδια βάρη.
Η Ελλάδα, παρά τις αμέτρητες θυσίες του ελληνικού λαού, δεν απηλλάγη από τις συνέπειες της χρεοκοπίας, ούτε επέτυχε τα προσδοκώμενα άλματα ανάπτυξης και προόδου που θα επέτρεπαν στον λαό της να ανασάνει.
Δυστυχώς οι αβεβαιότητες και οι αμφιβολίες περισσεύουν. Και κατά τα φαινόμενα θα ενταθούν έτι περαιτέρω εξαιτίας της διεθνούς αστάθειας, της περιπλοκής του επερχόμενου εμπορικού πολέμου και της επικράτησης συνθηκών αναταραχής στις διεθνείς αγορές.
Η κυβέρνηση, κυριαρχούμενη από τα δόγματα και τις ιδεοληψίες που την ορίζουν, δεν μπόρεσε να εκμεταλλευθεί την προηγούμενη ομαλότερη διεθνώς περίοδο των μηδενικών επιτοκίων και της διάχυσης των επενδύσεων.
Με την παγκόσμια ανάπτυξη να υποχωρεί, τα επιτόκια να αυξάνονται και τους κινδύνους για είσοδο σε εποχή διεθνούς οικονομικής ύφεσης να πολλαπλασιάζονται, η χώρα παραμένει μετέωρη, χωρίς ακόμη ευθεία επικοινωνία με τις αγορές, χωρίς εν τέλει εξασφαλισμένη πορεία.
Και το 2019 η Ελλάδα θα θαλασσοδέρνεται σε αφιλόξενες θάλασσες και οι Ελληνες θα βρεθούν και πάλι υπό τη δαμόκλειο σπάθη των πρωτογενών πλεονασμάτων και της διατηρούμενης, υπέρ αυτών, υψηλής φορολογίας.
Οι τράπεζες επίσης θα χρειαστούν περισσότερο χρόνο και δυνάμεις προκειμένου να ξεφύγουν από την κρίση των «κόκκινων» δανείων, δεν θα είναι ούτε το 2019 ικανές να χρηματοδοτήσουν επιτυχώς τον ιδιωτικό τομέα της οικονομίας.
Ετσι, η όποια πρόοδος και οικονομική ανάπτυξη θα παραμείνει αναιμική και επισφαλής, μη επιτρέπουσα κινητοποίηση επενδυτικών κεφαλαίων και εξ αυτής μεγάλη αισιοδοξία για το άμεσο μέλλον.
Ο εκλογικός κύκλος επιπλέον μπορεί να αποδειχθεί απόλυτα διαβρωτικός της όποιας προσπάθειας.
Το 2019 είναι έτσι κι αλλιώς έτος εκλογών, εθνικών, αυτοδιοικητικών, περιφερειακών και ευρωπαϊκών για την ανάδειξη ευρωβουλευτών. Οι πολλαπλές κάλπες και η μάχη για την εξουσία ορίζουν σχεδόν τα πάντα και όλες οι δυνάμεις διατάσσονται αναλόγως.
Οι κυβερνώντες ξοδεύουν, υπόσχονται, μοιράζουν, προσπαθούν να εξευμενίσουν τους ψηφοφόρους και βεβαίως να ορθώσουν τείχη διχασμού και να ανεβάσουν στα ύψη την αντιπαράθεση για να μετριάσουν τη φθορά και να συγκρατήσουν τις περισσότερες των δυνάμεών τους. Και οι αντιπολιτευόμενοι παρασύρονται φορές από την ένταση της μάχης σε αγώνες άγονους και ζημιογόνους.
Ηδη η πολιτική ένταση και τα πάθη περισσεύουν, επιτρέποντας εμφανίσεις ακόμη και στους συνωμότες και στους εχθρούς της Δημοκρατίας. Οι τελευταίες τρομοκρατικές επιθέσεις είναι δηλωτικές των ακραίων συνθηκών που τείνουν να διαμορφωθούν.
Αν διατηρηθούν αυτές οι τάσεις, ο κίνδυνος νέου εκτροχιασμού είναι μεγάλος και ακόμη μεγαλύτερη η απειλή διολίσθησης σε νέα κρίση.
Ωστόσο, ακόμη και σε αυτές τις συνθήκες, οι πολλαπλές κάλπες μπορούν να ανοίξουν παράθυρο ελπίδας.
Αν οι πολίτες αποτιμήσουν και αξιολογήσουν επαρκώς τα πεπραγμένα της κυβέρνησης και τα δεδομένα της κρίσης και δι’ αυτών οδηγηθούν σε αξιόπιστες επιλογές, το αβέβαιο 2019 μπορεί να αποδειχθεί χρονιά μεγάλης αλλαγής και ανοικοδόμησης της κατεστραμμένης χώρας.
