Υπάρχουν συμπολίτες μας, όχι πάντοτε νεαρής ηλικίας, ερωτευμένοι παράφορα με την έννοια της εξέγερσης, οι οποίοι σε κάθε επέτειο της δολοφονίας του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου επιχειρούν ματαίως να ερμηνεύσουν τα γεγονότα, να υποδείξουν το νόημα. Και μετά τις εφετινές αναλύσεις, πάντως, δεν γίναμε σοφότεροι· αυτό που μένει πάντα είναι αποκαΐδια και συντρίμμια. Αυτό είναι το μόνο νόημα, η καταστροφή.
Οι πρωταγωνιστές των γεγονότων που ακολούθησαν την αποτρόπαια δολοφονία του δεκαπεντάχρονου, οι εξεγερμένοι εκείνης της ιστορικής στιγμής, δεν έθεσαν ούτε έναν στόχο, δεν διατύπωσαν το παραμικρό αίτημα απέναντι στην εξουσία την οποία υποτίθεται ότι πολεμούσαν. Αν το είχαν πράξει, η κυβέρνηση θα καθόταν στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων. Θα υποχρεωνόταν τουλάχιστον να νομοθετήσει έναν τρόπο, μια μέθοδο ασφαλή, εκείνες τις προδιαγραφές που δεν θα επέτρεπαν ποτέ ξανά να φορέσουν τη στολή του φύλακα των νόμων άτομα όπως ο αστυνομικός Επαμεινώνδας Κορκωνέας, ο οποίος, καταδικασμένος πρωτοδίκως σε ισόβια, δέκα χρόνια μετά το φονικό αρνείται να ζητήσει συγγνώμη για τον χαμό του Αλέξανδρου. Το αρνείται πεισματικά παρά το ότι θα μπορούσε να λειτουργήσει ευνοϊκά στην έφεσή του που εκδικάζεται ακόμη!
Μια παραλυμένη από τον φόβο και τις ενοχές κυβέρνηση, άφησε το 2008 ανενόχλητους τους εραστές της βίας να επιδοθούν σε αυτή την ακραία εγωτική επίδειξη μίσους, τη μοναδική αυτοπραγμάτωση που επιτρέπουν στους εαυτούς τους. Κι όταν η μανία ξεθύμανε, έσβησαν οι φωτιές, σκορπίστηκαν οι στάχτες και μαζεύτηκαν τα συντρίμμια, όλα συνεχίστηκαν όπως πριν. Αυτή είναι η μόνη ανάλυση που στέκει. Γι’ αυτό θρηνήσαμε και πάλι θύματα, τόσο από τη βία των αντιεξουσιαστών που παραμένουν ασύδοτοι και πολυπληθείς, όσο κι από τους αστυνομικούς που χρησιμοποιούν κάθε τόσο με θανατηφόρα καταχρηστικό τρόπο τα όπλα που τους εμπιστεύεται η δημοκρατία. Ιχνος πολιτικής δεν παρήχθη τότε, ούτε από τους κανονικούς πολιτικούς, από τους θεσμούς της πολιτείας, ούτε από τους πολιτικούς των δρόμων.
Είναι στοιχειώδες και αυτονόητο ότι η τυφλή βία ποτέ δεν μπορεί να παραγάγει πολιτική, είναι παράνομη και αντισυνταγματική. Ως εκ τούτου θα έπρεπε αυτομάτως οι εκδηλώσεις της να καταδικάζονται ομοφώνως από ολόκληρο το πολιτικό φάσμα. Χωρίς υποσημειώσεις και ερμηνευτικά ρεφρέν. Η υφέρπουσα λογική της αυτοδικίας, η μόνιμη τροφοδότρια και της πολιτικής βίας, που έλκει την καταγωγή της από τα χρόνια της Τουρκοκρατίας, κάποτε πρέπει να ξεριζωθεί από το συλλογικό υποσυνείδητο. Κάποτε νικητές και ηττημένοι παρελθόντων παθών οφείλουμε την ελάχιστη συνεννόηση. Το χρωστάμε στους εαυτούς μας και στα παιδιά μας αυτό το δημοκρατικό ταξίδι.
Χρειαζόμαστε όμως ισχυρές ηγεσίες. Με πυγμή, ανιδιοτέλεια και μεγαλοψυχία.
