Αν είχα ένα ευρώ για κάθε φορά που με ρωτούσαν γιατί η τηλεόραση δεν προβάλλει περισσότερο «σοβαρά θέματα», θα ήμουν πλούσια. Εν όψει ευρωκάλπης, το ερώτημα επεκτείνεται για να κατακεραυνώσει και τα κόμματα που για άλλη μια φορά επιλέγουν celebrities ως υποψηφίους.
Δεν αρέσει συνήθως η απάντηση, αν και είναι μάλλον αυτονόητη. Τα ταγκό θέλουν πάντα δύο.
Αν οι τηλεθεατές προτιμούσαν ντοκιμαντέρ, ρετροσπεκτίβες και ποιητικές βραδιές, τα κανάλια θα έσπευδαν να εμπλουτίσουν το πρόγραμμά τους σχετικά. Και αν οι celebrities δεν τερμάτιζαν πρώτοι σε κάθε αναμέτρηση, δεν θα έβρισκαν θέση στα ψηφοδέλτια των κομμάτων.
Είναι λίγο σαν το αβγό με την κότα και ίσως είναι δύσκολο να βρούμε την αφετηρία, ποιος «εκπαίδευσε» ποιον δηλαδή, αλλά η κατάσταση είναι χρόνια τώρα παγιωμένη.
Τους κατεβάζουν επειδή τους ψηφίζουμε και τους ψηφίζουμε αφού τους κατεβάζουν.
Σε κάθε αναμέτρηση κομματικά στελέχη θα διαγκωνίζονται με τηλεδημοσιογράφους και αστέρες του αθλητισμού και του θεάματος. Για να ολοκληρωθεί η συνταγή, επιστρατεύονται και λαμπροί επιστήμονες που διέπρεψαν στο εξωτερικό και δίνουν συνήθως το απαραίτητο άλλοθι.
Εκείνο που έχει μια σημασία και ίσως δεν έχει πολυακουστεί είναι πως, όπως μου έλεγε τις προάλλες γνωστός δημοσκόπος και πολιτικός αναλυτής, οι διάσημοι υποψήφιοι τις περισσότερες φορές δεν φέρνουν νέες ψήφους στο κόμμα, αλλά παίρνουν ψήφους από τους υπόλοιπους της λίστας.
Η κάθοδος διασήμων στην πολιτική, πάντως, ούτε νέο φαινόμενο είναι ούτε ελληνικό.
Από τον Ρόναλντ Ρίγκαν ως τον Ντόναλντ Τραμπ, ο δρόμος είναι σπαρμένος με πρόσωπα γνώριμα από τον κινηματογράφο, την τηλεόραση ή τη μουσική που έκαναν το βήμα και βρήκαν πρόθυμους υποστηρικτές.
Είναι όλοι ίδιοι; Αλίμονο! Μια ματιά να ρίξει κανείς στα πεπραγμένα όσων τελικά μπήκαν στο εθνικό ή στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο αρκεί.
Αν κάτι όμως βάσιμα έχει να χρεώσει κανείς στους διάσημους που δοκιμάζουν την τύχη τους στην κάλπη, αλλά και σε εκείνους που τους κατεβάζουν και όσους τους ψηφίζουν, είναι η αποπολιτικοποίηση της πολιτικής. Είναι αυτή ακριβώς η εξοικείωσή μας με τους απολιτίκ «συλλέκτες κοινοβουλευτικών εμπειριών» που άνοιξε τον δρόμο για την αβάσταχτη ελαφρότητα της πολιτικής του TikTok και τους πολιτικούς αρχηγούς του lifestyle. Αυτούς που στη θεωρία μάς ενοχλούν, αλλά μαγνητίζουν την προσοχή μας εν είδει ένοχης απόλαυσης. Ετσι όπως παίρνουν και τις ψήφους μας πίσω από την ασφάλεια του παραβάν.
