Η κοινωνική τοξικότητα του τζόγου είναι διαγεγνωσμένη από το μακρινό παρελθόν, σχεδόν από τις απαρχές συγκρότησης των σύγχρονων κοινωνιών.
Για αυτό και οι Αρχές στον προηγμένο κόσμο φρόντιζαν να διατηρούν τις διάφορες εκδοχές του τζόγου (τυχερά παίγνια, στοιχήματα, καζίνο, λαχεία, ιππόδρομο κ.λπ.) υπό τον έλεγχό τους ώστε να ορίζουν αυστηρά τη διάχυση του βάρους στις κοινωνίες και βεβαίως να διαχειρίζονται κατά τρόπο κοινωνικά επωφελή τα βέβαια και δεδομένα υπερκέρδη των δραστηριοτήτων αυτών.
Και το επιτύγχαναν μέσω της συγκρότησης απόλυτων κρατικών μονοπωλίων ή όπου υπήρχε ανεπτυγμένη ιδιωτική αγορά μέσω πανίσχυρων ρυθμιστών, οι οποίοι φρόντιζαν τον έλεγχο της διαχεόμενης τοξικότητας, π.χ. στον αστικό χώρο και ιστό, και εξασφάλιζαν την επιστροφή σημαντικού μέρους των υπερκερδών στην κοινωνία με διοχέτευση πόρων στον αθλητισμό, στον πολιτισμό, στις τέχνες και στα γράμματα.
Στην Ελλάδα το καθεστώς που διέπει τον τζόγο διεκδικεί παγκόσμια πρωτοτυπία.
Εδώ κυριαρχεί ένα ιδιότυπο ιδιωτικό μονοπώλιο και ένας εξαρτημένος από αυτό κρατικός ρυθμιστής, ο οποίος ούτε τη διάχυση της τοξικότητας ελέγχει, ούτε τη διανομή των υπερκερδών φροντίζει, πέραν των όποιων φόρων εισφέρονται στο κράτος.
Αντιθέτως, το ιδιότυπο ιδιωτικό μονοπώλιο στην πατρίδα μας διακρίνεται για τον επεκτατισμό του και την αδιαφάνεια στην επιστροφή έστω μέρους των υπερκερδών στην κοινωνία. Επιπλέον, επιδρά με τον τρόπο του στην πολιτική, στα media και αλλού, όπως μαρτυρά η εύγλωττη σιωπή των πάντων.
Οι ιδιαίτερες πολιτικές και οικονομικές συνθήκες που επικράτησαν στα χρόνια των μνημονίων σε συνδυασμό με τις τεχνολογικές εξελίξεις επέτρεψαν τη διαμόρφωση του υπερμεγέθους και απρόσβλητου ιδιωτικού μονοπωλίου στην πατρίδα μας.
Ασθενείς κυβερνήσεις υπό την πίεση των δανειστών για ιδιωτικοποιήσεις και υψηλότερα έσοδα αποδέχθηκαν την παραχώρηση της προνομιακής δραστηριότητας σε ιδιωτικά συμφέροντα που φροντίζουν πρωτίστως τα κέρδη τους, τα οποία παρεμπιπτόντως διαμοιράζουν στους αδιαφανείς ιδιώτες, έλληνες και ξένους μετόχους, κυρίως στο εξωτερικό.
Είναι τέτοια μάλιστα η αδηφαγία τους που πλέον επιχειρούν να απαλλαγούν και από τις ελάχιστες δεσμεύσεις, οι οποίες πηγάζουν από τον δημόσιο χαρακτήρα της εταιρείας που ελέγχει τον τζόγο. Αυτός είναι κατά τα φαινόμενα και ο σκοπός της προπαρασκευαζόμενης εξαγοράς μετοχών, με απώτερο στόχο την έξοδο σε ευθετότερο χρόνο του ΟΠΑΠ από το Χρηματιστήριο Αθηνών.
Η τοξικότητα μάλιστα του φαινομένου πρόκειται να πολλαπλασιαστεί προσεχώς αν αναλογιστεί κανείς ότι τα επόμενα χρόνια η χώρα θα γεμίσει από μικρά τοπικά καζίνα ακόμη και στις αναιμικότερες κοινότητες της πατρίδας μας και επιπλέον πρόκειται να μετακομίσει στον αστικό ιστό της πρωτεύουσας το Καζίνο της Πάρνηθας (πώς άραγε εξασφαλίστηκε με διαδικασίες-εξπρές η τροπολογία μεταφοράς του; Ας είναι καλά η προσωποποιημένη διαπλοκή του Αλέξη Τσίπρα με τον Σωκράτη Κόκκαλη) και μαζί να δημιουργηθεί ένα πολύ μεγαλύτερο στο Ελληνικό, στα νότια προάστια της Αθήνας.
Επειδή είναι προφανείς οι δυσμενείς κοινωνικές επιπτώσεις από την επερχόμενη υπερανάπτυξη του τζόγου, η κυβέρνηση οφείλει να ελέγξει την όλη διαδικασία και να θέσει εξαρχής νέους αυστηρούς κανόνες, ώστε να ελεγχθεί η διάχυση της τοξικότητας και να εξασφαλιστεί στον μέγιστο βαθμό η επιστροφή τμήματος των υπερκερδών στη χειμαζόμενη ακόμη ελληνική κοινωνία.
Το τοξικό μονοπώλιο δεν επιτρέπεται να διατηρήσει τα αβυσσαλέα προνόμιά του και στον αντίποδα η χώρα επιβάλλεται να προστατευθεί ώστε να μη μετατραπεί σε έναν παράδεισο του τζόγου, σε μια καζινοχώρα στο κέντρο της ευρωζώνης.
Υποθέτουμε δε ότι δεν είναι αυτό το όραμα της νέας ελληνικής πολιτικής ηγεσίας…
