Δεν του πήρε πολύ καιρό του Ιλον για να διαλύσει το πρώην Twitter, νυν X και όπου να ‘ναι «sorry, the service is unavailable» κοινωνικού δικτύου, που πλησιάζει τα 20 χρόνια από την ίδρυσή του. Τότε, το πολύ μακρινό από κάθε άποψη 2006 η εμφάνιση του Twitter άλλαξε πραγματικά το παγκόσμιο Internet, για κάποιους περισσότερο και από το Facebook που ήταν ήδη ενός έτους μωρό, όταν ο Jack Dorsey έβγαζε από το μαιευτήριο ή σωστότερα το αβγό του entrepreneurship το μπλε πουλάκι του.

Οι 140 χαρακτήρες που είχες απολύτως αυστηρά για να εκφράσεις είτε το χιούμορ σου είτε τη γνώμη σου ήταν η σημαντικότερη δικλίδα ασφαλείας για την ποιότητα των αναρτήσεων, της ενημέρωσης και του περιεχομένου που θα κατανάλωνες εκεί μέσα, ανάμεσα σε ανθρώπους που δεν γνώριζες, αλλά έχτιζες μια οικειότητα μαζί τους, σαν να τους είχες στο διπλανό θρανίο, γραφείο ή φοιτητικό δωμάτιο.

Σαφώς και μέχρι το 2023 όπου ο Ιλον Μασκ απέκτησε το Twitter, η πλατφόρμα πέρασε τα πάνω και τα κάτω της, αλλά τα πρώτα ήταν σταθερά πολύ περισσότερα από τα δεύτερα. Το Twitter έγινε το πιο γρήγορο και έγκυρο σημείο ενημέρωσης του πλανήτη, έπαιξε ρόλο σε κινήματα, διαμόρφωσε μια κριτική κουλτούρα που όμοιά της δεν είχε εμφανιστεί ως τότε στο www και έγινε μια δεξαμενή ιδεών, απόψεων και γνώσης.

Τώρα; Τώρα όλοι φεύγουν από και προς άλλα παράθυρα του υπολογιστή, ενώ η mobile εφαρμογή βιώνει τα περισσότερα uninstalls από τότε που δημιουργήθηκε. Μόνο το 2024 το X είχε μείωση χρηστών κατά 15% όταν οι υπόλοιπες πλατφόρμες κοινωνικής δικτύωσης είτε ήταν σταθερές είτε είδαν μείωση μέχρι 5%.

Μεγάλα ΜΜΕ όπως ο «Guardian» αποχώρησαν μετά τη νίκη του Ντόναλντ Τραμπ, ενώ προσωπικότητες από πολιτική, ακαδημαϊκή κοινότητα και (δημοκρατικό) Χόλιγουντ άνοιξαν τα φτερά τους σαν πεταλούδες για να πάνε στην πεταλούδα του BlueSky το οποίο δημιούργησε ο ιδρυτής του Twitter, Jack Dorsey, σχεδόν το ίδιο καθαρό όπως το 2006.

Στην Ελλάδα όμως είμαστε ακόμη στο X, με τα memes μας, τη ρητορική μίσους, τα fake news, το άγχος για τα bots από τη Ρωσία, τους στρατούς των κομμάτων και των ομάδων, τους πολιτικούς που θεωρούν ότι απευθύνονται στον μέσο πολίτη ενώ τους παρακολουθούν μόνο όσοι αντέχουν και επιζητούν την τοξικότητα, ανατροφοδοτώντας συζητήσεις που δεν έχουν καμία επαφή με την πραγματικότητα.

Ενα κοινωνικοπολιτικό καφενείο χωρίς αρχή, μέση και τέλος. Αν και το τελευταίο δεν θα αργήσει να έρθει.