Μπορεί το ενδιαφέρον, μετά τα αποτελέσματα των ευρωεκλογών, να επικεντρώνεται τώρα στα παζάρια για την επιλογή των επικεφαλής των ευρωπαϊκών θεσμών και στη σύγκρουση Μέρκελ – Μακρόν για την επικράτηση των δικών τους προτιμήσεων, το γεγονός όμως είναι ότι οι εκλογές αυτές ουσιαστικά σηματοδότησαν το τέλος μιας εποχής. Της εποχής που διαμορφώθηκε από τότε που ιδρύθηκε η ΕΟΚ με κύριο στόχο την οικονομική και αργότερα την πολιτική συνεργασία των ευρωπαϊκών χωρών με επικεφαλής τους πρώην «προαιώνιους εχθρούς» Γαλλία και Γερμανία και την ανάγκη να μην ξαναβρεθεί η ευρωπαϊκή ήπειρος αντιμέτωπη με δύο παγκόσμιους πολέμους στη διάρκεια μιας γενιάς, όπως συνέβη στο πρώτο ήμισυ του 20ού αιώνα. Και ο στόχος αυτός επετεύχθη, καθώς μάλιστα οι αρχικά έξι χώρες έγιναν σταδιακά 28. Μόνο που από τότε πέρασαν πάνω από 60 χρόνια, που είδαν ολόκληρο τον κόσμο να αλλάζει θεαματικά.
Επόμενο ήταν λοιπόν οι σκέψεις που επικρατούσαν τον περασμένο αιώνα για την οργάνωση αυτού του πρωτοφανούς εγχειρήματος ενοποίησης να μην ανταποκρίνονται πλέον στις προκλήσεις (και τι προκλήσεις!) της σημερινής εποχής. Νέες πολιτικές δυνάμεις, ως απάντηση στις νέες αυτές προκλήσεις, ανεδείχθησαν, από την Ακρα Δεξιά των ευρωσκεπτικιστών και τους συνακόλουθους λαϊκιστές, έως τους ακραιφνείς φιλοευρωπαίους Φιλελευθέρους και Πρασίνους, εξουδετερώνοντας έτσι την ισχύ των παραδοσιακών κεντροαριστερών και κεντροδεξιών πολιτικών δυνάμεων, που όλα αυτά τα χρόνια καθόριζαν τους όρους του παιχνιδιού. Και αυτή είναι η νέα μάχη που δίνεται τώρα, μεταξύ του παλαιού κατεστημένου και των νέων δυνάμεων, με την ελπίδα ότι θα επικρατήσουν τελικά οι φιλοευρωπαϊστές, θέτοντας στο περιθώριο τους αντιευρωπαϊστές, που οι γνωστές εξελίξεις στον ευρωπαϊκό χώρο (Μεταναστευτικό, ρατσισμός, τρομοκρατία, κλιματική αλλαγή, παγκοσμιοποίηση κ.λπ.) έδωσαν αέρα στα πανιά τους.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
