Η αμερικανική Διακήρυξη της Ανεξαρτησίας είναι το πρώτο πολιτικό κείμενο που ορίζει την επιδίωξη της ευτυχίας ως θεμελιώδες ανθρώπινο δικαίωμα. Ομως στο τέλος του 18ου αιώνα η έννοια της ευτυχίας είχε διαφορετικό περιεχόμενο. Για παράδειγμα, το ποδόσφαιρο επινοήθηκε σχεδόν έναν αιώνα μετά, επαναπροσδιορίζοντας τους παράγοντες της ανθρώπινης ευφορίας.

Σκεφτείτε πόσοι συμπατριώτες μας ξύπνησαν την Παρασκευή και πήγαν στις δουλειές τους με διάθεση φορτισμένη από χαρά μετά τις επιτυχίες του Ολυμπιακού και του ΠΑΟΚ. Ναι, λένε ότι η ευτυχία βρίσκεται στα απλά. Μόνο που το ποδόσφαιρο δεν ανήκει σε αυτά. Γιατί το ποδόσφαιρο είναι ένα από τα ελάχιστα, ίσως το μοναδικό πεδίο της κοινής μας ζωής όπου γίνονται θαύματα.

Πριν ξεκινήσουν οι αγώνες της Πέμπτης και οι δύο ελληνικές ομάδες εθεωρούντο με το ένα πόδι εκτός της διοργάνωσης. Ως τα μεσάνυχτα και οι δύο μαζί είχαν πετύχει έντεκα γκολ. Ποιος το περίμενε; Κανένας. Από κάτι τέτοια τρέφονται οι στοιχηματικές εταιρείες, αλλά και η ανθρώπινη δίψα για το αναπάντεχο, για τη χαρά που ξεπηδάει σαν πίδακας σε παρθένα πετρελαιοπηγή.

Και κάπως έτσι εσύ που παρακολουθείς από τον καναπέ μασουλώντας πίτσα βρίσκεσαι, έστω για λίγο, μέσα σε μια φυσαλίδα μέθεξης, εντός της οποίας μπορείς και δικαιούσαι να κάνεις τα πάντα. Να φωνάξεις, κάνοντας τον γείτονα να χαμογελάσει. Να βγάλεις από το στόμα και από μέσα σου λόγια, συνήθως βρώμικα, που δεν θα εκστόμιζες ποτέ. Και να χοροπηδάς σαν μαϊμού που της δίνουν μια μπανάνα βουτηγμένη στο μέλι.

Ομως το κυριότερο είναι κάτι άλλο. Εκείνες τις στιγμές θεωρείς ότι το πιο σημαντικό πράγμα στον κόσμο, στο σύμπαν, στη Δημιουργία ολόκληρη, είναι η ευκαιρία που γίνεται γκολ. Το ποδόσφαιρο είναι τόσο σύνθετο, τόσο πολύπλοκο, επειδή κάνει όλη την υπόλοιπη ζωή να φαίνεται απλή, να είναι σχεδόν αθέατη. Αρκεί να είσαι φίλος. Αν δεν είσαι, ακούς τις τσιρίδες από δίπλα, κουνάς το κεφάλι και επιστρέφεις στο βιβλίο σου. Οσο και αν διαβάσεις, δεν θα μάθεις ποτέ το μυστικό της ανόθευτης, γνήσιας, αληθινής ευτυχίας που χωράει σε μία στιγμή.

Ας μείνουμε, λοιπόν, στο κυνήγι της ευτυχίας. Πού αλλού, εκτός από το ποδόσφαιρο, τη συναντήσαμε την εβδομάδα που πέρασε; Την πετύχαμε στην πιο περίεργη φωτογραφία που είδαμε τα τελευταία πολλά χρόνια. Εχει γίνει το πρώτο απογευματινό χειρουργείο στη Θεσσαλονίκη. Και βλέπουμε τον ασθενή στο φορείο. Είναι σκεπασμένος και φοράει μάσκα. Πίσω του, σε ημικυκλική διάταξη, υπάρχουν περίπου δώδεκα άνθρωποι. Στο μέσον της διάταξης είναι ο υπουργός Υγείας. Με μάσκα και αυτός, όπως όλοι, αλλά η έκφραση του προσώπου του δηλώνει ότι χαμογελάει ευτυχής.

Στο μεταξύ εσύ βλέπεις τη φωτογραφία και η πρώτη σκέψη που κάνεις πάει στο Photoshop ή σε κάποιο καινούργιο εργαλείο τεχνητής νοημοσύνης. Και όμως, είναι αληθινή! Και τόσο σουρεαλιστική που πιστεύεις ότι ο ασθενής θα σηκωθεί, θα βγάλει τη μάσκα και θα αποκαλυφθεί ο ίδιος ο Νταλί με τη μουστάκα του. Μου θύμισε εξώφυλλο δίσκου, μάλλον κάποιου είδους σκοτεινής μεταλλικής μουσικής. Και φωτογραφία του ύστερου 19ου αιώνα με τους συγγενείς γύρω από το νεκροκρέβατο ρώσου ευγενούς. Ευτυχώς ο άνθρωπος είναι μια χαρά.

Ομως η απορία μένει. Ποιος είχε αυτή την ιδέα; Διότι το επόμενο βήμα θα ήταν selfie μέσα στο χειρουργείο, με την τομή στο φόντο. Αλλά τελικά δεν έχει σημασία ποιος το σκέφτηκε. Αν, όπως λένε, στους καιρούς μας δεν μπορείς να διακρίνεις το αληθινό από το ψεύτικο, τότε αδυνατείς να ξεχωρίσεις και το τρολάρισμα από το σοβαρό.

Αλλος ευτυχισμένος; Ο φαντάρος Στέφανος Κασσελάκης. Με έκτακτη τηλεοπτική εμφάνιση πριν μπει στο στρατόπεδο, κατά την οποία μας έδειξε τις γαλάζιες κάλτσες του που φέρουν αστακούς. Μα, γίνεται να είναι ευτυχισμένος με τόσα προβλήματα στο κοντοκουρεμένο του κεφάλι; Φυσικά. Διότι ο Κασσελάκης έχει ανακαλύψει το μυστικό της ευτυχίας και της επιτυχίας. Ζει την περιπέτεια και το απολαμβάνει. Και πιάνει την εποχή. Δεν ξέρεις πότε τρολάρει και πότε σοβαρολογεί. Λαϊκίζει με ένα χαμόγελο που, καθώς είναι λαμπερό, σκεπάζει το στοιχείο του ευτελούς. Ακόμα και αν χάσει, ακόμα και αν τσακιστεί πολιτικά, η κανονική ζωή δεν είναι εδώ, αλλά στο Μαϊάμι. Εδώ είναι η περιπέτεια. Ακόμα και η θητεία των είκοσι ημερών λογίζεται ως εμπειρία, όχι ως ταλαιπωρία. Αν θες να μιλήσεις για ταλαιπωρία, πρέπει να βρεις τον Ανδρουλάκη.