Υπάρχει ένα άλλο σύμπαν, παράλληλο και όχι πολύ μακριά από αυτό που ζούμε. Σε εκείνο το σύμπαν θα διαβάζατε εδώ ένα κείμενο για τη χρησιμότητα του Παύλου Πολάκη στον δημόσιο βίο, ως καθρέφτης της κοινωνικής ανθρωπογεωγραφίας. Σήμερα αυτό το κείμενο δεν αξίζει ούτε το κλικ που το έστειλε στο καλάθι των αχρήστων.
Και τώρα που το σκέφτομαι, αντιλαμβάνομαι ότι αυτού του είδους τα κείμενα, για τις φιλοδοξίες και τα σχέδια των ναρκισσιστικών τύπων της εξουσίας, είναι μία τεράστια πολυτέλεια. Γιατί αντιστοιχούν σε χώρες που έχουν λύσει τα βασικά τους θέματα και μπορούν να συζητήσουν, κάπως πιο άνετα, τα καπρίτσια και τις ίντριγκες των πολιτικών τους. Για σκεφτείτε το: είναι εντελώς ηλίθιο να αναρωτιέσαι για τα πολιτικά σχέδια του Παύλου Πολάκη, όταν για να πας στη Θεσσαλονίκη χρειάζεσαι να διασχίσεις τρεις-τέσσερις παρελθούσες δεκαετίες. Με σβηστά φανάρια, σταθμάρχες που φορούν καπελάκι και ρυθμίζουν χειροκίνητα την κίνηση των συρμών και αμαξοστοιχίες που κινούνται σε ένα σκοτάδι πιο βαθύ από εκείνο της νύχτας.
Και έρχεται η τραγωδία. Την περιμέναμε, περίπου ως πεπρωμένο. Διαβάζεις τις ανακοινώσεις που εκδίδουν εδώ και καιρό οι συνδικαλιστικές ενώσεις των σιδηροδρομικών και είναι λες και κάποιος έβλεπε τα μελλούμενα μέσα σε κρυστάλλινη σφαίρα. Ε, μετά τα πάντα σου φαίνονται γελοία. Ο Πολάκης με τις προγραφές του, τα σχέδια του Μητσοτάκη για τις εκλογές, οι δημοσκοπήσεις και τα σενάρια μετεκλογικών συνεργασιών. Οι φούσκες περί «ισχυρής Ελλάδας» σκάνε στο πρόσωπό σου και αναδίδουν την οσμή της σήψης, οι εξαγγελίες για το ψηφιακό κράτος σού προκαλούν σαρκαστικό χάχανο. Και είναι λες και οι θεοί από τον Ολυμπο, πάνω από το σημείο της τραγωδίας, ήθελαν να τιμωρήσουν την έπαρση και την αλαζονεία.
Δέκα μέρες πριν το δυστύχημα ο παραιτηθείς υπουργός Μεταφορών έλεγε ότι είναι κύριο μέλημά του η ασφάλεια των επιβατών που μετακινούνται με σιδηρόδρομο. Και τη μέρα της τραγωδίας, στο παράλληλο σύμπαν, ο Κυριάκος Μητσοτάκης θα επιθεωρούσε το σύστημα ηλεκτρονικής σηματοδότησης για την κίνηση των τρένων. Δεν αισθάνεσαι μόνο οργή. Αισθάνεσαι τόσο εύθραυστος που τρομάζεις. Δεκάδες οικογένειες θρηνούν, άλλοι τόσοι άνθρωποι θα ζουν έχοντας για πάντα στο κορμί τους ανεξίτηλα τα σημάδια της φρίκης, ζωές ρήμαξαν και ψυχές ακρωτηριάστηκαν. Και όχι, όλα αυτά δεν συνέβησαν επειδή ένας σταθμάρχης έκανε λάθος. Ο σταθμάρχης είναι, άλλωστε, ο τελευταίος κρίκος στην αλυσίδα των ευθυνών. Συνέβησαν επειδή εδώ και τόσα χρόνια οι ζωές των ανθρώπων που ταξιδεύουν με τρένο εξαρτώνται από το χειροκίνητο γύρισμα ενός κλειδιού.
Και εμείς, που καθόμαστε τώρα συγκλονισμένοι στον καναπέ, προσπαθώντας να μεταβολίσουμε το αδιανόητο, επιμένουμε να αναλωνόμαστε στα επουσιώδη. Αλήθεια, πόσοι από τους νεκρούς θα έκαναν χρήση του market pass; Πόσοι άραγε θα έπαιρναν πέντε ευρώ παραπάνω από την αύξηση του κατώτατου μισθού; Και, ποιος ξέρει, μπορεί το τελευταίο πράγμα που θα έκανε στη ζωή του ένας επιβάτης θα ήταν να μπει στις εφαρμογές του ψηφιακού κράτους για να εκδώσει μία υπεύθυνη δήλωση. Τι σημασία έχουν όλα αυτά όταν μπορείς να εξαϋλωθείς μέσα σε συντρίμμια από πυρακτωμένα παλιοσίδερα; Παρεμπιπτόντως, καλό θα είναι οι πολιτικοί μας να επιδείξουν μεγαλύτερη προσοχή στις εκφράσεις που θα χρησιμοποιήσουν στην προεκλογική περίοδο. Ας μη μιλήσουν για το τρένο που μπήκε στις ράγες της ανάπτυξης. Ας μην ξεφουρνίσουν ανοησίες για την ατμομηχανή που θα σύρει τη χώρα στο μέλλον και αυτόν που θα επιλέξουμε για τη θέση του μηχανοδηγού. Ούτως ή άλλως δεν θα ακούγονται. Αυτοί θα μιλούν και από το στόμα τους θα βγαίνει το σφύριγμα ενός τρένου που φεύγει και χάνεται.
