Ηταν μία απίστευτη τραγωδία. Μία τραγωδία που άφησε μεγάλες πληγές. Οχι μόνο στα θύματα, αλλά και σε ολόκληρη την ελληνική κοινωνία. Και στις τραγωδίες χρειάζεται κάθαρση. Τιμωρία των υπευθύνων – όποιοι και να είναι αυτοί – χωρίς τον γνωστό πολιτικάντικο καβγά: «Eμείς οι καλοί και εσείς οι κακοί». Αλλά και συνολική ανάταξη της κατάστασης. Μακριά από μεγάλα λόγια και μην ξεχνώντας ότι, σε άλλους τομείς του Δημοσίου, αυτό έχει ήδη κατά καιρούς γίνει. Ολα αυτά πρέπει να γίνουν από σεβασμό στη μνήμη των θυμάτων. Και από υποχρέωση στην ελληνική κοινωνία.

Για να διορθώσεις κάτι, πρέπει να ξέρεις ποιο είναι το πρόβλημα. Οταν διετέλεσα Υπουργός Μεταφορών το 2007-2008, είχα σημειώσει ότι ο ΟΣΕ είχε τέσσερα διαφορετικά ζητήματα να αντιμετωπίσει: ένα γιγαντιαίο οικονομικό πρόβλημα, ένα ζήτημα αδιαφάνειας, ένα ζήτημα διοικητικής κουλτούρας και ένα ζήτημα ασφάλειας. Τα δύο πρώτα έχουν αντιμετωπιστεί σε έναν σημαντικό βαθμό, χάρη σε παρεμβάσεις διαφορετικών κυβερνήσεων. Τα άλλα δύο, λόγω της ασυνέχειας της προσπάθειας – του ράβε-ξήλωνε αν θέλετε – δυστυχώς παραμένουν. Η προσπάθεια στον ΟΣΕ είναι σαν μία σκυταλοδρομία: όσο και αν τρέξουν κάποιοι δρομείς, αν κάποιοι τρέξουν λιγότερο ή χάσουν τη σκυτάλη, τα προβλήματα παραμένουν. Το τραγικό δυστύχημα στα Τέμπη υπογραμμίζει αυτή τη δυσάρεστη αλήθεια.

Ας το εικονογραφήσω με ένα παράδειγμα: Στην πρώτη μου θητεία, στις 4 Σεπτεμβρίου 2008, εγκαινίασα τη διπλή γραμμή ηλεκτροκίνησης-τηλεδιοίκησης στο τμήμα Θεσσαλονίκη-Λάρισα, στο τμήμα, δηλαδή, που έγινε το δυστύχημα. Στη συνέχεια έφυγα από το Υπουργείο. Οταν επέστρεψα, το 2012, η τηλεδιοίκηση σε εκείνο το κομμάτι είχε σε μεγάλο βαθμό καταστραφεί από βανδαλισμούς. Ξαναβρεθήκαμε τότε στο σημείο μηδέν. Ξεκινήσαμε να ετοιμάζουμε, λοιπόν, όταν ξαναβρέθηκα στο Υπουργείο (Ιούν. 2012-Ιούν. 2013) νέα σύμβαση για το ίδιο έργο. Αυτή τελικά υπογράφηκε από τον Μιχάλη Χρυσοχοΐδη το 2014, καθώς είχα φύγει εν τω μεταξύ από το Υπουργείο. Τέσσερα χρόνια μετά, το 2018, ρωτάω ως βουλευτής της αντιπολίτευσης τον κ. Σπίρτζη: «Πού είναι η τηλεδιοίκηση;». Μου απαντάει: «Μέχρι το 2019 θα έχει γίνει».

Προφανώς, το 2019 δεν υπήρχε τηλεδιοίκηση. Και, παρά τις προσπάθειες που έγιναν από τότε, καθυστέρησε και άλλο. Ακόμη, όμως, και όταν σε μερικούς μήνες η τηλεδιοίκηση φτάσει στο 100%, αυτό δεν θα αρκεί! Διότι, αν δεν υπάρξουν επιπλέον μέτρα ασφάλειας, μέτρα φύλαξης της υλικοτεχνικής υποδομής και αλλαγή κουλτούρας του προσωπικού, τότε μπορεί σε έναν χρόνο πάλι να μη λειτουργεί. Απαιτείται, λοιπόν, μια προσπάθεια η οποία δεν θα μείνει στη μέση ή θα αναιρεθεί από μία άλλη κυβέρνηση, έναν άλλον Υπουργό ή έναν άλλον διοικητή του ΟΣΕ. Αλλά μία προσπάθεια ολιστική με λύσεις που εφαρμόζονται στις προηγμένες χώρες: ένα σύγχρονο μάνατζμεντ, το οποίο με ποιότητα, ταχύτητα, αποτελεσματικότητα θα βάλει τα πράγματα σε μία σειρά. Μόνο έτσι το «Ποτέ Ξανά» θα γίνει τελικά πράξη.

Ο κ. Κωστής Χατζηδάκης είναι υπουργός Εργασίας και Κοινωνικών Υποθέσεων.