Το νέο περιβάλλον στο οποίο καλούνται να πρωταγωνιστήσουν οι επιχειρήσεις καθίσταται ιδιαιτέρως ανταγωνιστικό. Οι ενεργειακές προκλήσεις και η κλιματική κρίση, το ρευστό γεωπολιτικό κλίμα, η επιδείνωση του Δημογραφικού και η ραγδαία τεχνολογική πρόοδος συνθέτουν ένα πρωτόγνωρο και ιδιαιτέρως απαιτητικό σκηνικό.
Παλιές και δοκιμασμένες συνταγές αποδεικνύονται πλέον ξεπερασμένες. Για να αντιμετωπιστούν οι μεγάλες προκλήσεις απαιτούνται νέες ιδέες, λύσεις τολμηρές και ρηξικέλευθες, όπως αυτές που περιγράφει ο Μάριο Ντράγκι στην έκθεσή του. Η Ευρώπη, εάν θέλει πραγματικά να γεφυρώσει το χάσμα που τη χωρίζει από τους μεγάλους ανταγωνιστές της, πρέπει να κάνει άλματα. Τα βήματα δεν αρκούν.
Το ίδιο ισχύει και σε εθνικό επίπεδο. Παρά την αδιαμφισβήτητη πρόοδο που έχει επιτευχθεί, όπως αποτυπώνεται στον ρυθμό ανάπτυξης και στη δημοσιονομική σταθερότητα, οι αδυναμίες – είτε ως κληρονομιά της υπερδεκαετούς κρίσης είτε διαρθρωτικές – παραμένουν.
Το έλλειμμα στο ισοζύγιο τρεχουσών συναλλαγών και το επενδυτικό κενό, η γραφειοκρατία που επιμένει και οι μέτριες επιδόσεις στην ανταγωνιστικότητα και στην καινοτομία αποτελούν πηγές ανησυχίας.
Επιπλέον, το αναπτυξιακό πρότυπο εξακολουθεί να βασίζεται ως επί το πλείστον στην κατανάλωση. Το 2009, λίγο πριν από το ξέσπασμα τη κρίσης, η κατανάλωση προσέγγιζε το 74% του ΑΕΠ, ενώ σήμερα κυμαίνεται στο 70%, όταν στην ευρωζώνη βρίσκεται σε μέσα επίπεδα στο 52%. Δεν πρέπει επίσης να ξεχνάμε ότι το μέγεθος της εγχώριας οικονομίας παραμένει σήμερα μικρότερο κατά περίπου 19% σε σχέση με το 2007, όταν η ευρωπαϊκή μεγεθύνθηκε στο ίδιο διάστημα κατά 17%.
Ο δρόμος που μένει να διανύσουμε είναι μακρύς και δύσβατος. Ωστόσο, εκτός από «αγκάθια» κρύβει και μεγάλες ευκαιρίες για όσους αφουγκράζονται έγκαιρα τις εξελίξεις και σπεύδουν να τις αξιοποιήσουν.
