Eξω από το παράθυρο, στο απέναντι δέντρο, μια παρέα παπαγάλων χαλάει τον κόσμο. Πηδάνε με επιδεξιότητα από κλαδί σε κλαδί, κρέμονται ανάποδα, εκτινάσσονται σαν ρουκέτες στον αέρα και επιστρέφουν με την ίδια υπερηχητική ταχύτητα. Τους βλέπαμε μόνο στα ντοκιμαντέρ, άντε και σε κανένα pet shop.
Τα τελευταία χρόνια όχι απλώς έχουν κάνει την εμφάνισή τους στα πάρκα της Αθήνας, αλλά διαρκώς πληθαίνουν. Από πού ήρθαν; Διαβάζω πως παλαιότερα υπήρξαν περιστατικά εκτελωνισμών τροπικών πτηνών στο αεροδρόμιο του Ελληνικού που δεν ολοκληρώθηκαν. Τα πουλιά αφέθηκαν ελεύθερα(!), με αποτέλεσμα να δημιουργηθούν οι πρώτες αποικίες. Τον πληθυσμό τους ήρθαν να ενισχύσουν και άλλα είδη παπαγάλων που ξέφυγαν από την αιχμαλωσία και εγκλιματίστηκαν στο περιβάλλον της Αττικής.
Κάπως έτσι γίναμε Αμαζόνιος. Βόσκουν τώρα μαζί με τα περιστέρια στο γκαζόν της Παλαιάς Βουλής και πετούν από δέντρο σε δέντρο στο Ζάππειο και στο Πεδίον του Αρεως. «Θα πολλαπλασιαστούν όπως πολλαπλασιάζονται τα περιστέρια και θα μας πνίξουν στις κουτσουλιές» προειδοποιεί φίλος που δεν τους αντιμετωπίζει με την ίδια συμπάθεια. «Θα κατακτήσουν τον κόσμο και θα μας επιβληθούν» προφητεύει έτερος, μέγας θαυμαστής των «Πουλιών» του Χίτσκοκ.
Διαβάζω για εκείνη την πόλη της Αργεντινής που έχει το παράξενο όνομα Χιλάριο Ασκασούμπι: Χιλιάδες πολύχρωμα παπαγαλάκια εισέβαλαν στους δρόμους της εξαιτίας της αποψίλωσης των γύρω δασών και σπέρνουν την καταστροφή. Τσιμπούν τα καλώδια προκαλώντας διακοπές στην ηλεκτροδότηση, κουτσουλούν παντού, καταστρέφουν τη μεσημεριανή σιέστα με τις κραυγές τους. Απέχουμε πολύ από το να ζήσουμε τέτοιες καταστάσεις;
Κάποτε στην Ελλάδα είχαμε καμήλες. Υπάρχουν φωτογραφίες όπου φορτωμένες με εμπορεύματα διασχίζουν μαζί με τους αγωγιάτες τους κεντρικούς δρόμους στις πόλεις μας, εικόνες παράξενες, ξένες προς τη σημερινή φυσιογνωμία της χώρας. Τις καμήλες τις διώξαμε, τώρα υποδεχόμαστε τους παπαγάλους. Και αυτό παράξενο δεν είναι; Από δίπλα η άνοδος της θερμοκρασίας του νερού και η λεσεψιανή μετανάστευση αλλάζουν τη βιοποικιλότητα των θαλασσών μας: Τροπικά ψάρια, που, όπως και τους τροπικούς παπαγάλους, τα βλέπαμε μόνο στα ντοκιμαντέρ και στις σελίδες των εγκυκλοπαιδειών, κάνουν την εμφάνισή τους στο Κρητικό και στο Αιγαίο Πέλαγος.
Μερικά είναι δηλητηριώδη και επικίνδυνα. Αυτό μας έλειπε, να μπαίνεις για μπάνιο και να βγαίνεις με τη συνδρομή του ΕΚΑΒ. Να όμως που με όλα αυτά τα παράξενα ζώα να επιβάλλουν την παρουσία τους στον κόσμο μας, η νέα χρονιά παίρνει διαστάσεις «Jurassic Park». Να τρομάξουμε; Στο απέναντι δέντρο οι παπαγάλοι εξακολουθούν να χαλούν τον κόσμο. Θυμίζουν τον ευφάνταστο κόσμο του Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες με τις βουτηγμένες στην υγρασία πόλεις, την ατμόσφαιρα-σάουνα και τη χορωδία των τροπικών πτηνών. Ο μαγικός ρεαλισμός εισβάλλει στην γκρίζα καθημερινότητα της γειτονιάς μου.
Δεν ξέρω αν στο άμεσο μέλλον θα το μετανιώσω – όπως το μετάνιωσα όταν τα περιστέρια που τάιζα έφεραν όλο το σόι τους για να κατακουτσουλήσει το μπαλκόνι μου – αλλά μου αρέσει να χαζεύω τους παπαγάλους να χορεύουν «…Χιώτη μάμπο!» στον αθηναϊκό ουρανό. Για το χρώμα, για τη ζωντάνια τους, γιατί η ζωή συνεχίζεται, με αλλαγές, με νέες αφίξεις. Και ας επιμένει ο άλλος να μου θυμίζει τη σκηνή από «Τα πουλιά» του μετρ του σασπένς, με την κατατρομαγμένη Τίπι Χέντρεν στον τηλεφωνικό θάλαμο. Τους παπαγάλους θα φοβηθώ;
