Είναι αξιοπρόσεκτο ότι ενώ κανείς δεν αμφισβήτησε τις διαδικασίες ανάδειξης του νέου προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ, από την επομένη της ψηφοφορίας ένα πολύ μεγάλο μέρος όσων απογοητεύτηκαν με το αποτέλεσμα άρχισαν να τον αμφισβητούν. Αυτό, μαζί με μια εντυπωσιακή ανωριμότητα και επιθετικό λόγο από πλευράς πολλών στελεχών, δημιούργησε μια δίνη με ολέθρια πολιτικά αποτελέσματα.
Ολέθριες επίσης είναι και οι όποιες σκέψεις για αποχωρήσεις και δημιουργία νέου φορέα. Οι εμπειρίες των τελευταίων τριάντα ετών μιλάνε από μόνες τους. Θα ήταν, λοιπόν, πιο χρήσιμο να σκεφτούμε το ενδεχομένως θεμελιώδες χαρακτηριστικό της δικής μας Αριστεράς: τη συνεχή και αγωνιώδη αναζήτηση πλαισίων συνύπαρξης. Η διαμόρφωση αυτών των πλαισίων τις τελευταίες δεκαετίες μάς έφερε στην κυβέρνηση και με τη συνύπαρξη κατάφεραμε όλα τα θετικά. Και, ναι, είναι πολλά τα θετικά του κυβερνητικού έργου, και ας επιδιώκουν κάποιοι καλοθελητές να τα εκμηδενίσουν.
Το μεγάλο διακύβευμα σήμερα είναι η αναζήτηση αυτού του πλαισίου συνύπαρξης. Και αυτό είναι το συνέδριο που έχει ήδη δρομολογηθεί. Σήμερα, λοιπόν, θα ήταν δυνατό να διαμορφωθεί συναινετικά μια σχετικά ολιγομελής ομάδα που θα αποτελέσει την επιτροπή επεξεργασίας των θέσεων για το συνέδριο και του τρόπου συζήτησης των προτάσεων αυτών με τα μέλη του κόμματος αλλά και με την κοινωνία.
Σε αυτό το πλαίσιο, είναι ρεαλιστικό να υπάρξουν κάποιες επί της ουσίας ριζοσπαστικές προτάσεις οι οποίες ενδεχομένως να συνεπάγονται συγκρούσεις με κατεστημένα συμφέροντα και αδράνειες του παρελθόντος. Η εμπειρία δείχνει ότι τα συνέδρια και οι διαδικασίες που προηγούνται προσφέρουν την ευκαιρία για γόνιμη διαπραγμάτευση.
Αυτό, όμως, προϋποθέτει και κάτι άλλο: όλες και όλοι να κάνουμε ένα βήμα πίσω. Να αυτοπεριοριστούμε. Να προστατεύσουμε κυρίως τους εαυτούς μας από βιαστικές αποφάσεις και ατάκες που μοιραία παίρνουν πολύ μεγαλύτερη δημοσιότητα από αυτή που αξίζουν. Λίγες λιγότερες εμφανίσεις στην τηλεόραση, λίγα λιγότερα άρθρα και λίγες λιγότερες αναρτήσεις μόνο καλό θα κάνουν.
Το να φεύγει κανείς με «καθαρές απόψεις» είναι σίγουρα οδυνηρό, αλλά αποτελεί τελικά την εύκολη λύση. Το να μείνει κανείς είναι το δύσκολο, το περίπλοκο και απαιτητικό. Γιατί, όπως φάνηκε τα τελευταία 25 χρόνια, οι αλλαγές σε πολλά επίπεδα είναι εφικτές.
Και μία σημείωση: Στη μη δογματική Αριστερά, ακόμη και από την ιστορική διάσπαση του 1968, η αντιπολίτευση μονίμως θεωρούσε πως η εκάστοτε ηγεσία δεν την εκπροσωπούσε, μονίμως την κατηγορούσε για «δεξιές αποκλίσεις».
Ο κ. Κώστας Γαβρόγλου είναι ομότιμος καθηγητής Πανεπιστημίου Αθηνών και πρώην υπουργός Παιδείας.
